Psychoterapia na ekranie. Polecamy filmy na weekend

Bliscy

Reż.: Grzegorz Jaroszuk 

Wyk.: Olaf Lubaszenko, Adam Bobik, Izabela Gwizdak

Grzegorz Jaroszuk, proponuje film surrealistyczny i okraszony jego własnym poczuciem humoru.

Rodzeństwo wraca po latach do rodzinnego miasta. Nie widzieli się od lat. Z ojcem też nie utrzymywali kontaktu. Teraz przyjechali, bo nagle oboje odebrali od niego niepokojące telefony: na miejscu znajdują osowiałego ojca, ich matka zniknęła. „Bliscy” są komedią, ale w stylu do jakiego Jaroszuk przyzwyczaił widzów w studenckich „Opowieściach z chłodni” i w debiucie „Kebab&Horoscope”. Pełno tu nieco abstrakcyjnych, wymyślonych sytuacji, absurdalnego poczucia humoru, zabawnych dialogów. Takich jak ten, gdy po latach pod domem ojca spotykają się siostra i brat i na powitanie przeprowadzają taką rozmowę: „Kiedy się ostatni raz widzieliśmy?” pyta brat.  „Nie wiem” – odpowiada dziewczyna. „A co u męża?” „Ostatni raz widzieliśmy się na ślubie”. „Z mężem?” „Nie, no z tobą”. 

Bohaterowie tego skromnego filmu chodzą po osiedlu, rozmawiają z ludźmi. Starają się zrozumieć, co stało się z ich matką, szukają jej. Odkrywają przy okazji rodzinne tajemnice, zdają sobie sprawę, jak niewiele wiedzieli o najbliższych osobach. Jak niewiele wszyscy wiemy o naszych bliskich. 

Atutem filmu jest kreacja Olafa Lubaszenki, wpisują się też w styl Jaroszuka Adam Bobik i Izabela Gwizdek.

„Bliscy” mieli trudną drogę na ekran, trafili na festiwale, ale na wejście do kin czekali prawie trzy lata. Czy staną się przebojem kasowym? Oczywiście nie. Ale mam wrażenie, że przekonają widzów o nieco abstrakcyjnym poczuciu humoru. Bo trzeba zaakceptować konwencję, w jakiej porusza się reżyser, pozwolić mu się wciągnąć w ten świat, gdzie na pierwszy rzut oka nie dzieje się nic ciekawego i panuje stagnacja, a przecież tak naprawdę pełno w nim tajemnic, tęsknot, uczuć. „Bliscy” są gorzką opowieścią o samotności, o rozmijaniu się ludzi, o traceniu tytułowej „bliskości”. O tym, jak niektórym trudno powiedzieć: „Potrzebuję cię”. Ciekawy film, który może zadziałać jak psychoterapia.  

Prześwietlenie

Reż.: Cristian Mungiu 

Wyk.: Marin Grigore, Judith State, Macrina Barladeanu

Wioska w górach w Transylwanii. Kilkuletni chłopiec idzie do szkoły przez las. Nagle coś go przeraża. Dziecko nieruchomieje, a potem ucieka. Zacina się, przestaje mówić. Co zobaczyło?

Czytaj więcej

Film

Cannes 2022: Mungiu o ksenofobii

„M.N.R” to próba prześwietlenia społecznych problemów Rumunii.

Matthias, ojciec chłopca wraca do domu z Niemiec, gdzie stracił pracę, bo popchnął szefa, który wyzwał go od Cyganów. Jego małżeństwo już nie istnieje, ciągnie go do dawnej kochanki, która w tym czasie rozwiodła się z mężem. Scilla jest szefową dużej piekarni, gdzie – gdy nie znalazł się nikt chętny do pracy z miasteczka - zatrudnia uchodźców ze Sri Lanki. Ale w miejscu gdzie mieszają się wpływy rumuńskie, węgierskie i cygańskie, ciemnoskórzy mężczyźni wzbudzają powszechną nienawiść. Sklepy przestają przyjmować pieczony w zakładzie chleb, ludzie żądają wydalenia „obcych”. 

Cristian Mungiu zrobił film o współczesnej moralności, o podziałach świata, o strachu przed innymi. O tych, którzy sami bywają emigrantami, ale u siebie nie tolerują uchodźców. Połączył społeczne, ksenofobiczne wątki z opowieścią o codziennym życiu. Ojciec Matthiasa jest śmiertelnie chory, wciąż toczy się dramat pomiędzy mężczyzną, żoną, która go nie chce i kochanką. A przecież jest jeszcze dziecko. Czego się w lesie tak przestraszyło, że przestało mówić?

Tytuł „M.N.R.” to rezonans magnetyczny, któremu musi się poddać ojciec Matthiasa. Ale też prześwietlenie narodu. Cristian Mungiu wciąż nie może doskoczyć do wirtuozerii swoich „4 miesięcy, 3 tygodni i 2 dni”, jednak konsekwentnie i bez znieczulenia zapisuje na ekranie polityczne problemy i społeczne traumy Rumunii. Nie tylko Rumunii.