„Infinite Storm”. Białe piekło dwojga ludzi

W USA ten film Małgorzaty Szumowskiej i Michała Englerta wszedł na ekrany pod koniec marca 2022, przynosząc w pierwszy weekend wyświetlania 759 tys. dolarów, a w następny prawie 300 tysięcy.

Festiwalowa projekcja krakowska to pierwszy publiczny pokaz w Polsce.

Przedstawiona w tym filmie historia wydarzyła się naprawdę. W październiku 2010 roku Pam Bales, pielęgniarka i ratowniczka górska z New Hampshire, wybrała się na wspinaczkę na Górę Waszyngtona. Zdecydowała się zawrócić, gdy nadeszła burza i rozszalał się wiatr. Ale wtedy w śniegu zobaczyła ślady stóp. Pam Bales odnalazła mężczyznę, samotnego, w krótkich spodenkach, niemal już zamarzniętego. Narażając własne życie, postanowiła sprowadzić go na dół. Na ekranie – białe piekło i ludzie na skraju wyczerpania.

Zdjęcia do „Infinite Storm” zostały nakręcone w Słowenii. Kamera Michała Englerta pokazuje piękno gór, ale też ich grozę. Rejestruje nieziemskie widoki, ale też bolesne obrazy zapisane głęboko w pamięci, w podświadomości Pam Bales.

Czasem ekran bije po oczach ostrością, czasem wszystko jest rozmazane albo nagle pojawia się czerń. Zdjęcia stają się dopełnieniem całej opowieści, ale jednocześnie ani przez moment jej nie przytłaczają.

Sama Pam Bales w okresie produkcji służyła radami ekipie, zwłaszcza Naomi Watts, która się w nią wcieliła. Szumowska i Englert opowiedzieli tę historię w sposób najprostszy z możliwych i może właśnie dlatego film jest przejmujący.

„Infinite Storm”, reż. Małgorzata Szumowska

fot. mat.pras.

W tej prostocie twórcy zamknęli najważniejsze pytania o sens istnienia, o odchodzenie i śmierć, o żałobę i przeżywanie straty ukochanych osób, o poświęcenie i prawo do ingerowania w cudze sprawy. A wreszcie o siłę życia.

Ten film to dobry początek przeglądu kina niezależnego, jakim jest Mastercard OFF Camera. Za jego sprawą do Krakowa – po dwóch pandemicznych latach – wróciło życie festiwalowe. Podczas gali otwarcia kino Kijów pękało w szwach, na czerwonym dywanie pojawiły się gwiazdy, błyskały flesze aparatów fotograficznych. Wszyscy są tu spragnieni spotkań, rozmów, niepowtarzalnej atmosfery święta kina.

Trudno jednak zapomnieć, w jakim świecie dziś żyjemy. Dlatego festiwal zaczął się od wiersza Adama Zagajewskiego „Spróbuj opiewać okaleczony świat”.