Wodzirej - cyfrowa rekonstrukcja

- To podróż sentymentalna, ale nie do PRL-u, tylko do tego co robiliśmy w tamtym czasie - powiedział Feliks Falk. - Wracam do ludzi, z którymi zrobiłem ten film, przede wszystkim do Jerzego Stuhra, Sławy Kwaśniewskiej, Michała Tarkowskiego. Szkoda, że nie ma z nami Edwarda  Kłosińskiego - opowiadał. Zmarłego w 2008 r. operatora wspominała z uznaniem również reszta ekipy, która po latach zebrała się w warszawskim kinie Kultura, by obejrzeć swoje dzieło w  cyfrowej odsłonie.

Zobacz galerię zdjęć

W zeszłym roku, dzięki projektowi KinoRP, cyfrowe kopie najwyższej jakości zyskało kilkadziesiąt filmów, wśród nich: „Panny z Wilka", „Rejs", „Miś", „Człowiek z żelaza", „Dolina Issy", „Ucieczka z kina Wolność" i „Życie rodzinne".

Ekipa "Wodzireja" wspominała pracę w Zespole Filmowym "X". Kierownikiem artystycznym założonego w 1972 roku studia produkcji filmów był Andrzej Wajda. - Kręciliśmy film i przy okazji bawiliśmy się znakomicie - opowiadał Falk. - Jurku musisz biegać, mówił do mnie Wajda. Bo jak się zatrzymasz to zaczniesz myśleć - zdradzał kulisy pracy na planie Stuhr. - A ja mu kazałem biegać w kożuchu - dodał Falk.

"Wodzirej" - cyfrowa rekonstrukcja, porównanie

Rady kolegów się przydały. Stuhr zagrał Lutka Danielaka po mistrzowsku. Ta rola przyniosła mu sławę, choć jak żartował dostawał po niej głównie propozycje prowadzenia zabaw. - Nawet 10 lat temu przyszedł do mnie ojciec jednej z uczennic i zaproponował, żebym poprowadził studniówkę - mówił.

Przypomnijmy, aktor zagrał w "Wodzireju" konferansjera. Akcja filmu toczy się na prowincji, ponieważ cenzura nie zezwoliła, by opowiadał o Warszawie. Lutek Danielak robi wszystko by móc poprowadzić prestiżowy bal - szuka haków na swoich konkurentów, donosi, niszczy swoje życie prywatne i przyjaźń. Rozmowy z kolegami z "rozrywki" zaczyna często od "szczerze mówiąc", po czym kłamie i oczernia rywali.

Szlagier wieczoru z filmu "Wodzirej"

Danielak żyje w wiecznym pośpiechu, widz biega za nim po korytarzach peerelowskich lokali, zagląda na wyłożone boazerią sale, na zaplecze, do garderoby, odwiedza mieszkania jego przyjaciół. Nie ma już takich ulic, witryn sklepowych, hoteli i biur. Film przypomina jak wyglądało życie w latach 70-tych, ale choć jest dokumentacją epoki, to jego przesłanie jest uniwersale - nie warto robić wszystkiego dla kariery.