Wielkie smutne oczy kobiet

W tym filmie jednym z najczęściej powtarzających się słów jest: walka. Bohaterki dokumentu toczą ją niemal przez cały czas. A chodzi o rzeczy najprostsze, ale i najważniejsce: godne życie, bez strachu o dzień następny, wykształcenie dzieci. Nie boją się pracy na rzecz swoich społeczności, czują się bardziej zaradne od mężczyzn, często muszą sobie radzić bez nich. Mieszkają w różnych zakątkach globu.

Jedną z nich jest 45-letnia Rosiette, mieszkanka faweli w Rio de Janeiro.

- Kocham tę dzielnicę, darzę ją szacunkiem - opowiada. - Nasz dom nazywany jest domem wdów. Przez przemoc.

O życiu w cieniu faweli opowiadają kobiety w różnym wieku. Nie wyobrażają sobie jednak, by można to miejsce porzucić, wolą walczyć o uczynienie go znośniejszym do życia. Nauczyć dzieci czytać, wykształcić. Nawet kilkuletnia Georgia już wie, że życie jest tu bardzo trudne. Jej ojciec nie żyje, a ona chce w przyszłości zostać modelką, lekarką i projektantką mody...

- W Kambodży jest wiele sierot po zmarłych na AIDS – mówi Pheng.

Postanowiła z mężem i innymi profesorami szkoły sztuk pięknych, powołać stowarzyszenie, które zajmie się sierotami. Przygarnęli je – mieszkają w ich domu. Władze dzielnicy chcą ich wyrzucić, bo mają chęć przejąć atrakcyjny teren. Ale Pheng się nie poddaje.

Hinduska Shanti nigdy nie chodziła do szkoły, ale dziś wykłada na uniwersytecie w Delhi socjologię zagadnień genderowych. I jest bardzo nietypową Hinduską: młodo wydana za mąż, szybko od odeszła od poślubionego mężczyzny. Nie miała jeszcze 18 lat, kiedy sama wybrała ukochanego.

- Od dziecka musiałam walczyć. Zmieniały się tylko pola walki – śmieje się.

Jest dumna, że stawiła czoła tak wielu wyzwaniom.

Inna Hinduska opowiada o swoim trudnym życiu, wykorzystywaniu seksualnym, utrzymywaniu się z prostytucji.

- Problemy wszystkich kobiet są naszymi problemami. Musimy walczyć o prawa kobiet – mówi.