Mel Gibson i Lech Wałęsa

Atmosfera karlowarskiego festiwalu przypomina wielki festyn. W parku przed hotelem Thermal, gdzie mieszczą się sale kinowe, głośno i tłoczno. Kuracjusze popijający lecznicze wody z dystansem przypatrują się tłumom młodzieży, która w przerwach między projekcjami robi sobie pikniki na trawniku. Ludzie tłoczą się w budach, z których dochodzą zapachy pieczonych na ruszcie kiełbas i karkówek, kukurydzy i czeskich haluszków.

Zobacz galerię zdjęć

Sprzedawca patrzy ze zdziwieniem: „Herbata? Tu się pije piwo!". Dziewczyny w festiwalowych T-shirtach rozdają dzieciom baloniki. A fani szaleją, kiedy na czerwonym dywanie pojawiają się gwiazdy – Fanny Ardanova, Laura Dernova czy rodzima Anna Geislerova. Najjaśniej jednak świeci w tym roku Mel Gibson, który w czasie uroczystości otwarcia imprezy odebrał Złoty Globus za całokształt twórczości.

Taka decyzja organizatorów była posunięciem odważnym. Gwiazdor „Zabójczej broni" od ośmiu lat ma w Hollywood fatalną opinię. Od 2006 roku przykładnemu do tej pory obywatelowi, katolikowi i ojcu rodziny nieustannie towarzyszą skandale. Rozwód z matką jego siedmiorga dzieci, romans z rosyjską piosenkarką Oksaną Grigoriewą, która oskarżyła go o brutalne fizyczne i psychiczne znęcanie się. Jazda po pijanemu samochodem. Przekleństwa i antysemickie uwagi rzucane policjantowi, który zatrzymał go na szosie. Idiotyczne wypowiedzi w wywiadach na temat Holokaustu. Nieokiełznany język i brak hamulców, by w publicznych rozmowach występować przeciwko ruchom feministycznym i mówić o „czarnuchach".

A do tego interesujący, ale źle przyjęty przez katolików film „Pasja". W Stanach przewrażliwionych na punkcie poprawności politycznej spowodowało to ostracyzm. Gibson przez kilka lat nie stanął przed kamerą. Nie doszła do realizacji kolejna część „Zabójczej broni", upadły różne projekty aktora, a zdarza się i tak, że nie chcą z nim grać koledzy, bojąc się o swoją reputację.

Przeciwko jego Globusowi protestowali liderzy Czeskiej Federacji Żydowskiej, wystosowując do organizatorów oficjalny list. Tymczasem podczas festiwalu Gibsona otaczało niemal uwielbienie. Dziesiątki fotoreporterów, błyskające flesze, oklaski przeradzające się w owację na stojąco.

– Zawsze o tym marzyłem: naga kobieta z piłką w dłoniach – rzucił ze sceny Gibson, trzymając w rękach statuetkę Złotego Globusa, i podziękował Karlowym Warom za gorące przyjęcie.

Wywiadów unika, bo ma dosyć pytań o rasizm, antysemityzm, brutalne traktowanie kobiet. Publiczne rozmowy prowadzi tylko w okolicznościach zapewniających mu łagodne potraktowanie. Podczas festiwalu canneńskiego wystąpił na wspólnej konferencji herosów z „Niezniszczalnych", tu zdecydował się na piętnastominutowe spotkanie z czeskim dziennikarzem odbywające się w sobotę w sali kinowej w obecności kamer telewizyjnych, dziennikarzy i widzów, którzy kupili bilet na pokaz „Apocalypto".

Rozsiadł się w fotelu, mówił ściszonym głosem, którego w żaden sposób nie modulował. Zero aktorstwa, chodząca łagodność. Oczy zdziwionego dziecka. Rozmowa była banalna i kurtuazyjna: trochę wspomnień z dzieciństwa, trochę historii z planu „Braveheart", kilka miłych słów o Karlowych Warach. Być może czas jego banicji mija i Gibson powoli wróci przed lub za kamerę.

Wielką gwiazdą pierwszego karlowarskiego weekendu okazał się też... Lech Wałęsa. Po wyświetlanej tu wersji reżyserskiej „Wałęsy. Człowieka z nadziei" Andrzeja Wajdy prezydent pojawił się na konferencji prasowej z aktorami – Agnieszką Grochowską i Robertem Więckiewiczem, oraz prezesem Orlenu Jackiem Krawcem.

– Jesteśmy szczególnym pokoleniem – mówił wczoraj w wypełnionej po brzegi sali. – Za naszego życia zmieniały się wieki i tysiąclecia, ale przede wszystkim epoki: z czasu wojny między państwami i rewolucji przechodzimy do czasu intelektu, informacji i globalizacji. Żadna generacja nie miała takiej szansy jak my na pokój, rozwój i dobrobyt. Ale ta nowa epoka wymaga poprawy systemu, udoskonalenia ekonomii i demokracji.