Rada gminy chce ustalić jakich rodzajów paliw nie będzie można wykorzystywać do zaopatrywania w ciepło nowych budynków w tej gminie. Czy będzie to zgodne z przepisami?
Nie.
W art. 96 ustawy – Prawo ochrony środowiska (dalej p.o.ś.) przewidziano, że wprowadzenie ograniczeń lub zakazów w zakresie eksploatacji instalacji, w których następuje spalanie paliw, jest uprawnieniem sejmiku województwa. Sejmik może podjąć taką uchwałę w celu zapobieżenia negatywnemu oddziaływaniu na zdrowie ludzi lub na środowisko.
Czytaj także: Smog w Polsce zwalczany nieskutecznie. Dlaczego?
Projekt uchwały antysmogowej jest opracowywany przez zarząd województwa. Zarząd przedstawia ten projekt do zaopiniowania właściwym miejscowo wójtom (burmistrzom, prezydentom miast) i starostom. Wójtowie i starości powinni zaopiniować projekt w terminie miesiąca od jego otrzymania. Niewydanie opinii w tym terminie oznacza akceptację projektu.
W postępowaniu, którego przedmiotem jest opracowanie uchwały antysmogowej, stosuje się odpowiednio przepisy o udziale społeczeństwa w opracowywaniu dokumentów, zawarte w art. 39-43 ustawy z 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko (tekst jedn. DzU z 2018 r. poz. 2081 ze zm.). Uchwała antysmogowa określa:
- granice obszaru oraz rodzaje podmiotów i instalacji, których dotyczą wprowadzane nią ograniczenia lub zakazy,
- rodzaje lub jakość paliw dopuszczonych do stosowania lub których stosowanie jest zakazane oraz parametry i rozwiązania techniczne lub parametry emisji instalacji, w których następuje spalanie paliw, dopuszczonych do stosowania.
W uchwale tej można ustalić m.in. okres obowiązywania ograniczeń lub zakazów w ciągu roku i obowiązki podmiotów objętych uchwałą w zakresie niezbędnym do kontroli jej realizacji. Uchwała antysmogowa nie ma zastosowania do instalacji, dla których jest wymagane uzyskanie pozwolenia zintegrowanego albo pozwolenia na wprowadzanie gazów lub pyłów do powietrza bądź dokonanie zgłoszenia. Jest ona aktem prawa miejscowego.
W art. 15 ust. 2 pkt 3 i pkt 10 ustawy z 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (tekst jedn. DzU z 2018 r. poz. 1945) przyjęto, że w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego określa się m.in. zasady ochrony środowiska, przyrody i krajobrazu oraz zasady modernizacji, rozbudowy i budowy systemów komunikacji i infrastruktury technicznej. Podkreśla się jednak, że regulacje te nie uprawniają gminnego prawodawcy do wkraczania w kompetencje sejmiku województwa. Ustalanie zakazów w zakresie eksploatacji instalacji i określanie paliw należy do kompetencji sejmiku, a nie rady gminy (por. np. wyrok WSA we Wrocławiu z 11 września 2018 r., sygn. II SA/Wr 362/18, LEX nr 2571249).
— Anna Puszkarska, radca prawny
podstawa prawna: art. 96 ustawy z 27 kwietnia 2001 r. - Prawo ochrony środowiska (tekst jedn. DzU z 2018 r. poz. 799 ze zm.)
