Zdanie drugie ust. 3 art. 7 tego rozporządzenia („Zawieszone zobowiązania z roku n nie mogą być zapisywane w budżecie [Unii Europejskiej] później niż w roku n+2") powtórzone zostało za zdaniem drugim art. 6 ust. 3 pierwotnego projektu rozporządzenia z 2018 r. Cytowany przepis – według krytycznej opinii wydanej do tego projektu przez Trybunał Obrachunkowy (pkt 8) – oznacza, że „dane państwo członkowskie ostatecznie traci zawieszone zobowiązania z roku ", jeśli w ciągu dwóch lat od wydania decyzji o zawieszeniu wypłaty nie naprawi zarzucanego uchybienia praworządności. Po zgłoszeniu naprawienia uchybienia stosowną decyzję potwierdzającą to będzie musiała na wniosek Komisji przyjąć Rada – też w ciągu owych dwóch lat. Komisja ma miesiąc na procedowanie tego wniosku nim przekaże ten wniosek Radzie (zdanie pierwsze akapitu czwartego ust. 2 art. 7), ale istnieje przepis pozwalający praktycznie w nieskończoność przedłużyć Komisji to procedowanie (zdanie drugie akapitu czwartego ust. 3 art. 7).