Jego malarska spuścizna to ponad 800 obrazów i kilka tysięcy rysunków. Te, które zobaczyć będzie można na wystawie, powstawały na przestrzeni 40 lat – od dwóch prac „Studzieniczna” z 1964 roku, poprzez „Światło wśród drzew” (1967) czy „Mochnaczkę” (1970-71) aż do „Głowy Ukrzyżowanego u św. Anny” (2005) i „Zza grobu” (2007). Są też autoportrety artysty.
W eseju „Jacek Sempoliński – artysta osobny” opublikowanym przy okazji obecnej wystawy zatytułowanej „Z malarstwem sobie poradzę” Maria Poprzęcka pisze: „Niewielu można by znaleźć artystów tak „zanurzonych w otchłani sztuki”. Podróżując stosunkowo niewiele, lecz wiele patrząc, czytając, słuchając i myśląc Sempoliński ogarniał wyobraźnią i pamięcią rozległy obszar sztuki europejskiej. Wszelkiej sztuki. Ale wybierał z niego starannie i surowo. (…) Postawę twórczą Jacka Sempolińskiego cechuje niezwykła powaga w pojmowaniu roli sztuki i zadań artysty”.
Jacek Sempoliński (1927 – 2012 ) był malarzem, rysownikiem, krytykiem i eseistą. Studiował malarstwo w ASP w Warszawie, gdzie od 1956 roku wykładał, a w 1988 roku uzyskał tytuł profesora.
Przyciągał studentów nie tylko swoją twórczością (uczestnik Ogólnopolskiej Wystawy Młodej Plastyki w Arsenale w 1955 roku, laureat Nagrody im. Jana Cybisa, 1977), ale i osobowością. O różnorodności humanistycznych zainteresowań Sempolińskmiego można przekonać się także czytając jego dziennik „A me stesso”, czyli – sobie samemu – obejmujący lata 1999-2008 i opatrzony podtytułem „Drogi i rozstaje twórczości”. W 2001 roku ukazał się także wybór tekstów artysty pod tytułem „Władztwo i służba. Myśli o sztuce”.
