Marcin Dobski: Fala agresji w polityce przybiera na sile

Organizatorzy jednak nie widzą problemu, twierdzą, że wysłannicy TVP nie chcieli pokazać legitymacji prasowych. – Nie wiem, czy miałem do czynienia z dziennikarzami – mówi „Rzeczpospolitej" Leszek Pielin, nieformalny koordynator KOD w Gorzowie. – Ja uderzyłem?! Nikt nie uderzył. To nadużycie – przekonuje. Dodaje, że być może spadła lampa z kamery, bo dziennikarz się potknął o schody, ale wcześniej nie zastosował się do zasad. Zebrani na sali pisali bowiem pytania do red. Michnika na kartkach, które odczytywano, reporterzy TVP z tego jednak nie skorzystali.

To nie jest odosobniony przypadek. Pod koniec maja przed stołecznym Teatrem Powszechnym doszło do zamieszek. Osią sporu jest wystawiana w nim sztuka „Klątwa", która zdaniem – nie tylko – narodowców obraża uczucia religijne. Tą sprawą zajmuje się już praska prokuratura. Podczas starcia ONR, Ruchu Narodowego i Młodzieży Wszechpolskiej z obrońcami sztuki puszczano gaz pieprzowy, palono race, wyrywano sobie transparenty.

Opozycja nawołuje do zdelegalizowania ONR, twierdzi też, że panuje ciche przyzwolenie rządzących na radykalne działania narodowców. Jednak druga strona sporu jest nie mniej radykalna, w czym przodują Obywatele RP. Podczas ostatniej miesięcznicy na Krakowskim Przedmieściu doszło do kolejnego zdarzenia. Policja zatrzymała mężczyznę, który podczas uroczystości przed Pałacem Prezydenckim miał uderzyć jednego z uczestników, którego najpierw ciągnął za marynarkę. – Ludzie zaczęli na niego huczeć, zaczął się wycofywać. Szedłem za nim i pytałem, dlaczego mnie ciągnie. On się schował za transparent i mnie uderzył w twarz – relacjonował Adam Borowski, były opozycjonista i zarazem szef warszawskiego klubu „Gazety Polskiej".

Opłacalny radykalizm

Uliczne protesty to naturalna forma sprzeciwu, gdy funkcjonuje w państwie demokracja. Do głoszenia przez obie strony sporu ostrych haseł większość się już przyzwyczaiła, przodują w tym też politycy, którzy powinni uderzyć się w pierś. – Pamiętamy, jak Ewa Stankiewicz została zaatakowana – przypomina Gargas. Chodzi o sytuację z 2012 r., gdy dziennikarka chciała porozmawiać z posłem PO Stefanem Niesiołowskim. „Won do PiS-u. Proszę mnie nie filmować, bo rozbiję pani kamerę" – mówił polityk ówczesnej koalicji rządzącej.

Dziennikarka zauważa, że agresja rośnie od czasu katastrofy smoleńskiej. Po niej, w październiku 2010 r. doszło do najtragiczniejszego wydarzenia. Do łódzkiego biura PiS wtargnął mężczyzna, który zaatakował pracownika Marka Rosiaka, oddając w jego kierunku osiem strzałów z broni palnej, z których cztery były celne. Drugiego pracownika raził paralizatorem, a następnie zadawał ciosy nożem, chcąc poderżnąć mu gardło. Według świadków sprawca krzyczał, że nienawidzi PiS i że chce zabić Jarosława Kaczyńskiego.

Politycy nie wyciągają wniosków z tego, co się stało w Łodzi. Im agresywniejszy język, tym tragiczniejsze w skutkach mogą być tego efekty. A może właśnie o to chodzi, bo im radykalniejszy zwolennik danej opcji politycznej, tym trudniej przeciągnąć go na drugą stronę? ©?