Tuż po konferencji monachijskiej w końcu września 1938 roku, która oddała czechosłowackie Sudety Niemcom, Praga otrzymała kolejny cios: zgodnie z zaakceptowanym ultimatum Zaolzie zostało przekazane Rzeczypospolitej.
Zdecydowana większość polskiego społeczeństwa przyjęła tę decyzję euforycznie. Prym wiodła zwłaszcza prasa prorządowa, ale również środowiska opozycyjne, w swojej znacznej części skłonne w ogóle do życzliwego nastawienia względem Czechosłowacji, a nawet dopatrujące się zasadności nawiązania bliskiej z nią współpracy, uznały słuszność spełnienia polskich roszczeń.
Jak wspominał Paweł Starzeński, osobisty sekretarz Józefa Becka, dziedziniec Ministerstwa Spraw Zagranicznych zalały 1 października tłumy – minister wyszedł na balkon tylko na moment, by „wznieść okrzyk na cześć Polaków zza Olzy". Najbliższy czas miał mu przynieść tysiące telegramów z całej Polski – ze Szwajcarii list gratulacyjny wysłał nawet Ignacy Paderewski. Szefa pol...
- E-wydanie "Rzeczpospolitej"
- Dostęp do wszystkich treści rp.pl
- Aplikacja na smartfon i tablet
- Specjalistyczne dodatki i newslettery
- Dedykowane oferty dla prenumeratorów
