Kolejną zwrotkę dopisały do nich recenzje filmu, który zgromadził nas tamtego wieczoru pod swoim sztandarem, „Mowy ptaków". Filmu, zgodnie z deklaracją jego reżysera, Xawerego Żuławskiego, umyślnie pretensjonalnego. Przerysowanego tak, że gryzmoły czterolatka to przy nim pejzaż impresjonisty. Ale i tak subtelnego i umiarkowanego w porównaniu z tonem, w jakim się o nim pisze. Tonem streszczonym w jednej z recenzji zdaniem: „Możecie tego nie zrozumieć, możecie wzgardzić i odrzucić, ale do jednego nie macie prawa. Nie możecie odmówić temu filmowi, że jest wybitny". Recenzji będącej jak ostatnia, wyświetlana zgodnie z ogólnym trendem po zakończeniu napisów końcowych, scena tego filmu.