Reklama

Jan Maciejewski: Na pohybel czarnym i czerwonym

Rewolucje kończą się przy niedzielnym obiedzie. Ich ostatni wrogowie padają od wystrzału półgębkiem rzuconego bon motu. A zwycięstwo jest tym większe, im bardziej nikt go nie zauważył. Po latach przedzierania się przez naskórek postulatów, wędrówki przez mięśnie społecznych przemian, dotarła wreszcie do szpiku kostnego – codziennego życia. I jeżeli dyktowane przez jej logikę niewinne żarciki i myślowe skróty zadomowiły się tam na stałe, to najlepszy dowód, że koło dziejowego przewrotu wykonało pełny obrót. Nic nie jest już takie jak wcześniej, a zmian, które zaszły, nie wypali nawet najmocniej rozgrzany kontrrewolucyjny ogień. Jego żar sięgnie najwyżej naskórka, a stamtąd droga do szpiku jeszcze daleka.

Publikacja: 19.07.2019 17:00

Foto: Fotorzepa, Robert Gardziński

Jan Maciejewski

Reklama

O rewolucyjnej sile bon motu przypomniała mi kilka dni temu zmęczona życiem twarz Bogusława Lindy; patrzył na mnie z jednego ze zdjęć zrobionych na planie trzeciej odsłony „Psów". Tak jak on nie może od ćwierć wieku uwolnić się od Franza Maurera, w każdej jego roli i rólce przynajmniej przez moment zabrzmieć musi melodia zdań: „bo to zła kobieta była", „nie chce mi się z tobą gadać" albo „w imię zasad, sk...", tak my wszyscy nigdy do końca nie uwolniliśmy się od filmu Pasikowskiego. Wszyscy w tym samym stopniu, bez różnicy, czy widzieliśmy go raz, pięćdziesiąt razy czy wcale. Ci ostatni może nawet w największym stopniu, bo często nie zdają sobie nawet sprawy, że fragmenty ich codziennych dialogów napisał dwadzieścia kilka lat temu Władysław Pasikowski.

Już za 19 zł miesięcznie przez rok

Jak zmienia się świat i Polska. Jak wygląda nowa rzeczywistość polityczna po wyborach prezydenckich. Polityka, wydarzenia, społeczeństwo, ekonomia i psychologia.

Czytaj, to co ważne.

Subskrybuj teraz! Zaloguj się

Reklama