Ale nie o mediach i nie o braku publicznej debaty miałem pisać, lecz o zupełnie czymś innym. Otóż od kilku dni stawiałem tezę, że w Polsce jedna ze stron broni interesów ofiar, a druga nieudolnie, ale jednak, próbuje bronić krótkofalowego interesu instytucji. I wtedy pewien zakonnik napisał do mnie bardzo roztropny list, w którym zwrócił mi uwagę na błędność tego rozumowania. Dlaczego? Odpowiedź jest prosta. Otóż strona broniąca z pasją instytucji Kościoła przed jakimikolwiek oskarżeniami, analizująca daty, godziny i życiorysy rodzin – bliższych i dalszych – w istocie wcale nie broni interesów ani samej instytucji, ale jej nieprawdziwego wizerunku. Może być szczerze przekonana, że ma rację, może głęboko wierzyć, że postępuje słusznie, ale jej działanie nie służy samej instytucji. A nawet mocniej: szkodzi jej. Utrzymywanie fałszu, religijne usprawiedliwianie przemocy, fałszywe rozumienie miłosierdzia wcale nie służy Kościołowi ani jako instytucji, ani jako wspólnocie, ani w jej wymiarze świeckim, ani duchowym.