Tylko jedna rzecz jest od niego bardziej nieprawdopodobna, trudniej sobie wyobrazić tylko to, że spisku tego nie ma. Że to wszystko dzieje się ot tak, bez niczyjego rozkazu, bez miliardów zapisanych sympatycznym atramentem poleceń i instrukcji, bez stojących na rogach ulic i uchylających w nieprzypadkowym momencie ronda swoich kapeluszy tajnych agentów. Trudniej od wszechobejmującego spisku uwierzyć tylko w absolutny przypadek.

W teoriach spiskowych przeszkadza mi najbardziej ich mieszczański umiar. Są zwykle zbyt racjonalne, uładzone i prawdopodobne, żeby mogły być prawdziwe. Stawiają kropkę tam, gdzie nawet na przecinek jest jeszcze za wcześnie. Reptilianie, iluminaci, masoni; Gates, Rotschild, Rockefeller. I już? To naprawdę wszystko, na co cię stać, drogi spisku? Nie mogłeś się bardziej postarać? Obiecywałeś mi cudowną kurację, a miałeś w zanadrzu tylko przeterminowany lek przeciwbólowy. Krótką i wątpliwą ulgę od poczucia bezsensu. Miałeś być kluczem, który otworzy przede mną drzwi do ukrytej strony dziejów, a okazałeś się tylko literaturą klasy C. Jako gatunek jesteś wnukiem powieści detektywistycznej i synem historii szpiegowskich.