Zmierzając do wymordowania Żydów na okupowanych ziemiach polskich, władze niemieckie wydały szereg aktów prawnych, które miały zastraszyć i sterroryzować społeczeństwo, by żaden Polak nie ważył się udzielić pomocy Żydom. Najważniejsze znaczenie miało wydane 15 października 1941 r. trzecie rozporządzenie o ograniczeniu prawa pobytu w Generalnym Gubernatorstwie, które pod rygorem kary śmierci zabraniało Żydom opuszczania wskazanych dla nich miejsc zamieszkania (dzielnic), a jednocześnie wprowadzało karę śmierci dla każdej osoby, która udzieli im schronienia. W praktyce kara śmierci za pomoc Żydom obowiązywała również na ziemiach polskich zajętych przez III Rzeszę po 22 czerwca 1941 r. oraz na polskich obszarach wcielonych do III Rzeszy. W okresie bezpośrednich „wysiedleń" Żydów z poszczególnych gett szeroko kolportowano afisze mówiące o karze śmierci za pomoc. W niektórych dystryktach GG sołtysów zmuszano do podpisywania oświadczeń pod groźbą surowych kar, że w poszczególnych wsiach nie przebywają Żydzi.