1 maja został zablokowany marsz organizowany przez cztery organizacje nacjonalistyczne: Szturmowcy, stowarzyszenie Niklot, Kongres Narodowo-Społeczny oraz Autonomiczni Nacjonaliści. Przypominamy tekst z tygodnika Plus Minus opisujący te ugrupowania nacjonalistyczne.

W ogólnonarodowym seansie potępienia dla grupki nacjonalistów ze Śląska, których godne pożałowania harce ujawnili dziennikarze „Superwizjera" TVN, umyka nam fakt, że tradycyjni neonaziści, hajlujący skinheadzi odwołujący się do Adolfa Hitlera, to dziś jedynie archaiczny folklor. Znana z lat 80. i 90. XX w. stara szkoła „skinowania" niewiele ma wspólnego ze współczesnym radykalnym nacjonalizmem, który jest dużo bardziej skomplikowany, niż chcieliby tego dyżurni antyfaszyści, od lat walczący z tymi samymi kliszami.

Poznajcie naprawdę niebezpiecznych radykałów. We Francji nazywa się ich identytarystami, w Polsce znani są jako autonomiczni nacjonaliści. To prawdopodobnie najprężniej rozwijająca się radykalna siła polityczna w Europie. Co więcej, obrali ponadnarodowe cele i potrafią prężnie współpracować. To oni stoją za najbardziej kontrowersyjnymi transparentami z zeszłorocznego Marszu Niepodległości.

Trzeźwi, czyści i bronią zwierząt

Mało kto potrafił uwierzyć – i właściwie trudno się dziwić – że niesione przez nacjonalistów podczas Marszu Niepodległości hasło „Czysta krew, trzeźwy umysł" odnosi się do... niepicia alkoholu. Jednak to prawda. Wyjaśniają to widoczne na transparencie symbole trzech „iksów", a także napis „sXe" – oznaczenia subkultury straight edge, czyli powstałego w latach 80. w USA ruchu antyhipisowskiego, związanego z muzyką hardcore punk. Sprzeciwia się on nihilizmowi i propaguje pełną, wolną od „wspomagaczy" samoświadomość. Co może dziwić, do jego ideałów odwołują się polityczne siły, które w potocznym odbiorze uznawane są za krańcowo różne: okrzyknięta skrajnie lewicową antifa (antyfaszyści) i nazywani skrajnie prawicowymi radykalni nacjonaliści.

Subkulturę straight edge przecinają rozmaite podziały, ale generalnie chodzi w niej o ograniczenie stosowania używek. Tzw. hardline, czyli sXe w najbardziej radykalnej i ekologicznej formie, idzie jednak dużo dalej: postuluje całkowite odrzucenie wszelkich środków psychoaktywnych, nawet herbaty, a także weganizm, walkę o prawa zwierząt i życie w zgodzie z naturą. Dodatkowo, co w takim zestawieniu może wielu zaskoczyć, potępia rozwiązłość seksualną, aborcję, homoseksualizm, pornografię, a także masturbację – jako niezgodne z naturalnym porządkiem rzeczy. To więc ideologia fizycznego i umysłowego zdrowia, a zarazem restrykcyjnej moralności.

Nacjonalistyczny straight edge szczególną popularnością cieszy się w krajach postsowieckich, w których „stopień degeneracji społecznej osiągnął poziom przewyższający kraje zgniłego Zachodu" – jak można przeczytać w Dzienniku Narodowo-Radykalnym Nacjonalista.pl. „Powstał w ten sposób swoisty ruch kulturowy odrzucający używki oraz propagujący sport i zdrowy tryb życia. Wokół niego skupił się szereg zespołów muzycznych, stylistycznie wykonujących różne odmiany nurtu hardcore. Wszystko oczywiście pod znanym i lubianym symbolem krzyża celtyckiego". Chciałoby się powiedzieć: w zdrowym ciele – zdrowy duch... narodowy.

A ekologia? Organizacja nacjonalistyczna Radykalne Południe z Bielska-Białej chwali się na swojej stronie internetowej akcjami zbierania śmieci w okolicznych lasach (na dowód wrzuca zdjęcia, na których tęgie chłopy w kominiarkach pozują wśród drzew nad workami pełnymi śmieci), zbiórkami na schroniska dla bezdomnych zwierząt czy protestem w Jaworznie w celu zaprzestania wykorzystywania zwierząt w cyrkach: „Nie dajmy sobie wmówić, że nacjonalizm należy oddzielać od ekologizmu i dbałości o Ziemię. Zdajemy sobie sprawę, że jest wiele znacznie ważniejszych problemów, mimo to troska o Naturę dalej pozostaje ważnym postulatem. Akcja z pewnością będzie powtarzana" – podsumowują cyrkowy protest. A informację o nim kończą zawołaniem... „Natur mit Uns!" (przywołuje to na myśl dewizę „Gott mit uns" używaną m.in. na sprzączkach armii niemieckiej do końca II wojny światowej).

Gdy tzw. czarny blok na zeszłorocznym Marszu Niepodległości odwołał się do haseł straight edge, administratorzy strony na Facebooku Straight Edge Polska odcięli się od transparentu „Czysta krew, trzeźwy umysł" i zdecydowanie opowiedzieli się po stronie antify, wyjaśniając w komentarzach, że straightedge'owcy wcale nie muszą być przeciw aborcji, a początki ruchu były właśnie antyfaszystowskie, a nie nacjonalistyczne.

Skąd więc to zainteresowanie nacjonalistów ideami, które dawniej kojarzone były z lewicą? Straight edge to tylko kropla w morzu podobieństw, jakie ostatnie coraz częściej można zaobserwować między „skrajną lewicą" a „skrajną prawicą". Czarny blok, który uformował się na tyłach zeszłorocznego Marszu Niepodległości, szedł pod czarnymi flagami, niegdyś zarezerwowanymi dla anarchistów, ukrywał twarze w kominiarkach, jak antifa, czy wykrzykiwał hasła, jakimi nie pogardziliby, wydawałoby się, oponenci – wymierzone przede wszystkim w kapitalizm, liberalizm i imperializm. Jak doszło do tego, że 1 maja, widząc biegnącą grupę demonstrantów ubranych na czarno z twarzami zasłoniętymi arafatkami, właściwie nie mamy szans ocenić, czy to nacjonaliści, czy antyfaszyści?

Zboczenie obecnych czasów

Wyjaśnijmy najpierw, czym właściwie był czarny blok. Zorganizowali go Szturmowcy, czyli środowisko związane z internetowym miesięcznikiem „Szturm". A „w geście solidarności i braterstwa" wsparli ich również radykalni nacjonaliści z innych państw (dokładnie tak samo, jak od lat antyfaszyści z innych krajów wspierają polską antifę). „Szturm" powstał pod koniec 2014 r., na jego łamach publikują najbardziej radykalni aktywiści nacjonalistyczni. „Wszystkich połączył wspólny cel promowania idei nowoczesnego i bezkompromisowego nacjonalizmu" – tłumaczył powiązany z tym pismem serwis Autonom.pl.

„Jako nacjonaliści sprzeciwiamy się z całą mocą tyranii żałosnych, miałkich i szkodliwych stronnictw społeczno-politycznego sporu współczesności – prawicy i lewicy. Neomarksizm, neokonserwatyzm i neoliberalizm to różne odcienie tego samego, antynarodowego zboczenia obecnych czasów" – głosi deklaracja ideowa „Szturmu". Manifest Nacjonalistycznego Czarnego Bloku z 11 Listopada można znaleźć na stronie internetowej bielsko-bialskiej odnogi Szturmowców, czyli wspomnianej już wyżej grupy Radykalne Południe: „Marsz Niepodległości tonie w bezdennym oceanie narodowego kiczu. Z najbardziej radykalnej manifestacji, ukazującej siłę antysystemowego, rewolucyjnego nacjonalizmu, stał się spokojnym spacerem po stolicy, gdzie najradykalniejsze hasło to: »to my, to my Polacy!«. Już nie wspominamy masochistycznej walki z urojoną, wszechobecną komuniom. W odpowiedzi na to dobijające zjawisko razem ze Szturmowcami i Autonomicznymi Nacjonalistami organizujemy Nacjonalistyczny Czarny Blok na Marszu Niepodległości. Spotkacie tam radykalny, rewolucyjny przekaz. Chcemy organizacją tego wydarzenia zaznaczyć nasz antykapitalizm, jak i antyszowinizm...".

Szturm na szowinizm

O co chodzi z antyszowinizmem? Wyjaśnia to regulamin Czarnego Bloku, gdzie poza punktami odnoszącymi się np. do straight edge („Obowiązuje całkowity zakaz spożywania alkoholu"; „Osoby pod wpływem alkoholu i prochów będą natychmiast wypraszane") jest punkt nr 7, który mówi: „...organizatorzy zastrzegają sobie prawo do wydania polecenia nieprezentowania symboli i treści, które mogą spowodować problemy lub konflikty z innymi członkami Czarnego Bloku (przede wszystkim nietolerowane będą wszelkie treści nawołujące do nienawiści wobec innych Białych Narodów)". Media skupiły się na „trzeźwym umyśle...", a trochę przeoczyły transparent „Biała Europa braterskich narodów", niesiony wspólnie przez nacjonalistów z Czech, Rosji, Ukrainy, Szwecji, Bułgarii czy Hiszpanii.

Szturmowcy i bliscy im radykałowie, nazywający siebie „autonomicznymi nacjonalistami", to polska wersja ruchu, który badacze myśli politycznej coraz częściej określają mianem „identytarystów" (od fr. identitaire – tożsamość). Zresztą polscy działacze, gdy odwiedzają zaprzyjaźnione, a uznawane potocznie za neonazistowskie grupki za granicą, też odwołują się do francuskiego terminu, podpisując np. wspólne zdjęcia hasłem „z wizytą u identytarystów..." na Łotwie czy Ukrainie (tak, u znienawidzonych przez polski ruch narodowy banderowców). Bo autonomiczny nacjonalizm jest czymś w rodzaju „paneuropejskich nacjonalistów".

Jak pogodzić różne narody i ich interesy? Nowoczesny nacjonalizm w miejsce egoizmu narodowego postawił tzw. etnopluralizm, który mówi o poszanowaniu innych tożsamości narodowych i prawie każdej wspólnoty narodowej do swobodnego rozwoju we własnym państwie. Ale ten „antyszowinizm" działa jedynie w ramach cywilizacji europejskiej, czy też – białej rasy.

– Etnopluralizm głosi potrzebę, wręcz konieczność separacji różnych kultur, bez ich wzajemnego przenikania, czy też „mieszania", stąd też opowiada się przeciwko pozaeuropejskiej migracji na Stary Kontynent – wyjaśniał na portalu Fronda.pl Arkadiusz Meller, badacz myśli narodowo-radykalnej (w tekście Aleksandra Majewskiego „Kim są Autonomiczni Nacjonaliści?").

Deklaracja ideowa Szturmowców mówi o „wspólnym froncie nacjonalistycznych sił wszystkich krajów naszego kontynentu przeciwko demoliberalizmowi parlamentarnemu, stanowiącemu śmiertelne zagrożenie dla naszej cywilizacji". Dalej piętnuje multikulturalizm, relatywizm i kulturowy marksizm. „Odrzucamy szowinizm, a także niepotrzebne antagonizmy między Europejczykami. Historia, jakkolwiek bardzo ważna i stanowiąca jeden z fundamentów naszej tożsamości, nie może przesłaniać teraźniejszości ani stanowić przeszkody w zjednoczeniu sił ponad narodami, gdy istnienie naszej cywilizacji i tożsamości są zagrożone. Jesteśmy głęboko przekonani, że jako Naród dojrzały, z ponad tysiącletnią historią, potrafimy oddzielić antagonizmy i historyczne konflikty od spraw bieżących, a także wyzwań przyszłości".

Dla autonomicznych nacjonalistów, którzy największą wagę przykładają do tożsamości (kulturowej i etnicznej), konkretna forma wspólnoty politycznej zaczyna mieć drugoplanowe znaczenie. Państwo narodowe wciąż wydaje się im rozwiązaniem sensownym, ale niektórzy identytaryści opowiadają się za Wielką Europą. Np. guru francuskich radykałów Guillaume Faye, który Europę postrzega jako integralną całość, mówi o federacji euroazjatyckiej o dużym stopniu autonomii dla setek lokalnych społeczności.

Poza prawicą i lewicą

Arkadiusz Meller uważa, że autonomicznych nacjonalistów nie należy w ogóle łączyć z polskim ruchem narodowym, gdyż są oni raczej europejskim ruchem społeczno-politycznym. – Mamy do czynienia z nową jakością będącą wypadkową nacjonalizmu, elementów anarchistycznych (lewicowych) i subkulturowych. Zresztą polscy „autonomiczni nacjonaliści" odcinają się od rodzimych organizacji narodowych z czasów II RP, uważając te zagadnienia za „antykwaryczne" i nieprzystające do współczesności. Bardziej interesuje ich historia europejskich ruchów nacjonalistycznych niż rodzime tradycje – mówił portalowi Fronda.pl.

Sami autonomiści odrzucają archaiczny – jak twierdzą – podział na prawicę i lewicę. Jeden z aktywistów, odpowiadając anonimowo (jako SC) w portalu Autonom.pl na krytykę ze strony narodowców, wyłożył właściwie credo nowoczesnego radykalizmu. Przytoczmy spory fragment:

„Walka o naszą przyszłość nie toczy się już na osi prawo vs lewo, prawica antysystemowa vs lewica antysystemowa, nacjonalizm vs internacjonalizm, a nawet w wersji dla tych najbardziej ociężałych umysłowo: punki vs skini (tak, tak, po obu stronach wyimaginowanej barykady są dalej osoby, które powielają ten absurdalny subkulturowy schemat). Te podziały są przestarzałe, dzisiaj już tylko sztucznie podsycane z jednej strony przez globalny, demoliberalny System, któremu zależy na skanalizowaniu i rozszczepieniu ruchów działających na jego szkodę, z drugiej strony przez ludzi zbyt głupich, żeby przejrzeć na oczy i zauważyć prawdziwego wroga. Skoro jednak ruchy antysystemowe sytuujące się w swojej bezgranicznej naiwności po lewej stronie sceny politycznej nie mają zamiaru z nami współpracować na szkodę Systemu, a wręcz angażują się w zwalczanie nas głównie pod płaszczykiem tzw. »antyfaszyzmu« (prądu zresztą po części kanalizowanego przez System), to moim zdaniem nie powinniśmy mieć żadnych skrupułów w podkradaniu im co skuteczniejszych technik, form, a także symboliki. Skoro oni mają zamiar rok po roku angażować się w inicjatywy marginalizujące nie tylko nas, ale i siebie samych, to złośliwie i perfidnie, sukcesywnie zabierajmy im to, co do tej pory stanowiło o ich sile i skuteczności".

Maj '68 i rewolucja francuska

Ten radykalny model został przetestowany na Zachodzie. Radykalni nacjonaliści z Niemiec, Czech, Ukrainy, Włoch czy Rosji już dawno przejęli symbolikę skrajnej lewicy, choćby czarno-czerwone flagi, dzięki czemu tamtejsze grupy „niezależnego sprzeciwu" zostały zasilone świeżą krwią tysięcy nowych aktywistów. Wiele z tych grup wyzbyło się co prawda aspiracji politycznych, odrzucając potrzebę jednolitej organizacji, sformalizowanej hierarchii i stawiając na pełną konspirację. Oparły się na aktywizmie lokalnych grup, spontanicznie powstających w większych miastach. A wszystko pod hasłem „Naród, Europa, Rewolucja!". Polscy autonomiczni nacjonaliści też już zrozumieli, że taka forma działania daje większą swobodę działania i znacznie utrudnia odpowiednim służbom ich inwigilację.

Trudno więc dalej utrzymywać, że najbardziej skrajną prawicę i skrajną lewicę cokolwiek poważnego dzieli. Nie ma „faszystów" i „antyfaszystów" – są radykałowie walczący z Systemem przez duże „S". Badacze myśli politycznej jednych nazywają „nową prawicą", która żadną prawicą nie jest – jak zresztą twierdzą sami zainteresowani; drugich – „nową lewicą" – a ci, podobnie, często za żadną lewicę się nie uważają. Korzenie jednych i drugich sięgają właściwie Maja '68. A jeśli brnąć w historię dalej, to tak nacjonalizm, jak i komunizm są wytworami tej samej, radykalnej frakcji rewolucji francuskiej.

Nie dziwi więc, że na Zachodzie wspólnym świętem (i okazją do rozrób) obu radykalnych sił jest 1 Maja – Święto Pracy. Wszak nowocześni nacjonaliści bardzo cenią sobie prawa pracownicze i nienawidzą kapitalizmu. Co więcej, na Zachodzie, podobnie jak neokomuniści, także nienawidzą Kościoła i „obcego europejskiej kulturze" chrześcijaństwa (religia z Azji...).

Trudno właściwie powiedzieć, jak to w Polsce wygląda po umownej lewej stronie, ale w polskim światku nacjonalistycznym „autonomiści" już dawno przejęli pałeczkę. Swoją witalnością, zaangażowaniem, innowacyjnością przyciągają młodych działaczy. Oczywiście, to cały czas margines. Ale jeśli media nadal będą dziś straszyć neonazistami biegającymi po lesie ze swastykami, to zamiast wyczulić Polaków na prawdziwie antysystemowe ruchy, jedynie zaciemnią im obraz tego, czym w 2018 r. jest prawdziwy radykalizm. Ale co zrobić, skoro najbardziej podobają nam się te melodie, które już raz słyszeliśmy. Wróg systemu ma więc hajlować i obchodzić urodziny Adolfa Hitlera.