Ten moment, kiedy wszystko układa się jak w kostce Rubika. Każde wydarzenie daje się zinterpretować na korzyść naszej intuicji. I chociaż nie bardzo nam się podoba kształt rysującej się intrygi, to brniemy w nią, a im bardziej się angażujemy, tym więcej znajdujemy dowodów na jej prawdziwość. Teorie spiskowe, niebezpieczne w prawdziwym życiu, znakomicie sprawdzają się w kinie. Przerażają, a jednocześnie budzą uśmiech politowania. Niepoważne, a zarazem śmiertelnie serio. Samospełniające się przepowiednie, scentrowane koła hermeneutyczne. Szatańskie plany sekt, mafijno-polityczne ośmiornice, terrorystyczne plany podboju świata, zbrodnicze spiski służb specjalnych i ukartowane procesy. Roman Polański jest w nich mistrzem.
Dlaczego tak bardzo je lubi i tak często do nich wraca? Odpowiedź zostawmy psychoanalitykom amatorom, którym również – podobnie jak wyznawcom teorii spiskowych – wszystko, co wydarzyło się w życiu reżysera, układa się w jedną spój...
- E-wydanie "Rzeczpospolitej"
- Dostęp do wszystkich treści rp.pl
- Aplikacja na smartfon i tablet
- Specjalistyczne dodatki i newslettery
- Dedykowane oferty dla prenumeratorów
