Koniec silnego człowieka Libii. Haftar stracił prawie wszystko

Skąd ta zmiana na froncie? Stało się to możliwe, dzięki zdecydowanemu militarnemu zaangażowaniu się po stronie GNA Turcji. Od czasu rewolucji arabskich sprzed dekady jest ona najważniejszym sojusznikiem Bractwa Muzułmańskiego (drugi, militarnie nie tak atrakcyjny, ale dysponujący obfitą sakiewką – to Katar). Wspierając rząd w Trypolisie, Turcja staje się też głównym rozgrywającym we wschodniej części Morza Śródziemnego. Z GNA dzieli sobie podwodne złoża gazu i ropy, nie bacząc na oburzenie innych państw: Grecji, Cypru, Izraela czy Egiptu.

Kogo w tym dziwacznym gąszczu interesów popierają Stany Zjednoczone? – „Libia dla Libijczyków", wszystkie obce siły i najemnicy powinni opuścić ten kraj – powiedział kilka dni temu amerykański ambasador w Libii Richard Norland. Podkreślił, że „prawdziwa eskalacja" konfliktu nie rozpoczęła się od tureckiej interwencji. Ona była reakcją na interwencję rosyjską – najemników z Grupy Wagnera – z października ubiegłego roku.

Można dodać, że o wojskowym wsparciu Moskwy dla Haftara mówiło się już wcześniej. Sam generał regularnie odwiedzał Rosję, na jesieni 2018 roku spotkał się przy jednym stole z rosyjskim ministrem obrony oraz Jewgienijem Prigożinem, nadzorującym wysyłanie wagnerowskich najemników w miejsca konfliktów, na których chce skorzystać Kreml.

Amerykanie mieli problem z Haftarem, w czasach rewolucji przeciw Kaddafiemu uchodził co prawda za ich agenta, wiele lat mieszkał w USA, ale gdy urósł, demonstracyjnie szukał poparcia gdzie indziej. Jednak rok temu, gdy oblegał Trypolis, prezydent Donald Trump pochwalił go za „walkę z terroryzmem".

Wojna domowa w Libii – bogatym w surowce kraju – trwa już dziewięć lat, przechodzi różne fazy, angażują się w nią gracze zewnętrzni. – Nie sądzę, że to będzie druga Syria – pociesza ambasador Norland.