Wielka Brytania została członkiem Wspólnoty Europejskiej (od 1993 roku - Unii Europejskiej) w 1973 roku (przystępowała do niej w tym samym czasie co Irlandia i Dania. Do momentu wyjścia z UE była trzecim pod względem liczby ludności krajem Unii i jedną z trzech jej największych gospodarek (obok Niemiec i Francji).
Brytyjczycy podjęli decyzję o wyjściu z UE w referendum z 23 czerwca 2016 roku. Za wyjściem z Unii głosowało 51,89 proc. respondentów, przeciw - 48,11 proc. Zwolennicy pozostania w UE stanowili większość spośród głosujących w Szkocji (62 proc.) oraz Irlandii Północnej (56 proc.), a także na Gibraltarze (95,9 proc.).
Ówczesny premier, David Cameron, który namawiał do głosowania w referendum za pozostaniem w UE po ogłoszeniu jego wyników podał się do dymisji. Premierem została wówczas Theresa May, a zadaniem jej gabinetu było przeprowadzenie procesu wyjścia Wielkiej Brytanii z UE.
Nieudana misja May
Rząd Wielkiej Brytanii, która wychodziła z Unii na podstawie artykułu 50 Traktatu o UE, notyfikowała Radzie Europejskiej zamiar wyjścia z UE 29 marca 2017 roku. Od tego czasu Wielka Brytania i UE miały czas do 29 marca 2019 roku na wynegocjowanie umowy brexitowej regulującej warunki rozstania Wielkiej Brytanii ze Wspólnotą. Wielka Brytania mogła też wyjść z Unii bez umowy - w takim wypadku w dniu brexitu doszłoby do zerwania wszystkich więzi między Brukselą a Londynem (tzw. brexit bez umowy - no deal brexit).
By wzmocnić swoją pozycję negocjacyjną Theresa May zdecydowała się na rozpisanie przedterminowych wyborów, które odbyły się 8 czerwca 2017 roku. Nieoczekiwanie w wyniku tych wyborów torysi utracili większość w parlamencie i byli zmuszeni do zawarcia porozumienia z Demokratyczną Partią Unionistyczną z Irlandii Północnej.
