Program bezpłatnej pomocy prawnej trwa już kwartał. Czy adwokatura ma zastrzeżenia do tego pomysłu?

Zastrzeżenia mieliśmy już na etapie legislacyjnym. Założenia początkowe były dobre. Pomoc miała być udzielana osobom niezamożnym. Podczas wyborów w 2015 roku obserwowaliśmy jak krąg osób uprawnionych do pomocy się rozszerza.

Po pierwszym kwartale wyniki stanowią o tym, że blisko 70 proc. osób, które zgłaszają się po pomoc nie legitymuje się niskim statutem materialnym. Są to osoby, które mają mniej niż 26 lat i więcej niż 65 lat.

Próg niezamożności powinien być głównym kryterium. Nie wykluczałbym w tym wypadku weteranów i kombatantów.

Pojawił się też problem rozliczenia z adwokatami.

Mamy zastrzeżenia do funkcjonowania systemu. Pomoc jest niewydajna. Brakuje akcji informacyjnej, która leży po stronie samorządów. Przyjęty system odstrasza potencjalnych petentów. Od początku postulowaliśmy, że pomoc mogłyby być świadczona w kancelariach adwokackich. Rozliczanie się z prawnikami mogłoby odbywać się na zasadzie bonów.

Jak rozwiązać ten problem?

Są dwie możliwości. Naprawianie obecnego systemu. Trzeba mieć jednak roczną perspektywę działania programu. Druga opcja to stworzenie nowego rządowego programu.

Czy psuje to rynek prawny?

Myślę, że tak trochę jest. Gdyby było ostre kryterium majątkowe, to osoby zamożne kierowałyby się do kancelarii na zasadach rynkowych.

Uważam, że bezpłatne poradnictwo prawne jest to pewna szansa dla adwokatów. Otrzymują za tę pomoc ze wynagrodzenie ze Skarbu Państwa. Uważam, że niezbyt bogaty kraj jakim jest Polska nie powinna wykładać pieniędzy za tych, których stać na poradnictwo prawne.

Trela w #RZECZoPRAWIE