Talaga: W jednym obozie z Niemcami

W polityce zagranicznej trzeba być maksymalnie niezależnym, byle tylko pompowanie własnej podmiotowości nie kolidowało z bezpieczeństwem państwa. W dłuższej perspektywie kryzys niemieckiego przywództwa w Unii jest niekorzystny dla Polski.

Prasa niemiecka nie ustaje w krytyce kanclerz Angeli Merkel za antagonizowanie państw UE. Rzeczywiście, po raz pierwszy tak szeroki front mówi Berlinowi: nie. I nie chodzi tylko o Polskę, Czechy, Słowację, Węgry i innych wschodnich beniaminków, ale także Austrię oraz Francję. Równocześnie niemiecki pomysł na Unię jest odrzucany przez Wielką Brytanię.

Czasy kryzysu zadłużeniowego południa Europy, kiedy Berlin narzucił preferowane przez siebie rozwiązanie ponad głowami formalnych organów UE, minęły bezpowrotnie. Obecna zapaść jest dużo poważniejsza niż rozdarcie wokół kwot migrantów.

Sypie się struktura Unii, szczególnie jej model zarządzania. Państwa kontestujące politykę Berlina nie tworzą prawdziwej koalicji, każdy broni się sam przed migrantami, a Wielka Brytania chce zreformowania Unii, mając na uwadze wyłącznie własny interes narodowy.

Osłabienie Unii z korzyścią dla wrogów

UE trzeszczy w szwach, Niemcy nie znajdują już posłuchu, oprócz planu brytyjskiego nie ma żadnej wizji przekształceń UE, które mogłyby ją naprawić, w coraz większym stopniu „każdy sobie rzepkę skrobie". Wydaje się, że to całkiem niezłe pole gry dla wzmocnienia roli państw narodowych, czyli rzeczy generalnie pożądanej, przynajmniej w Polsce.

Nie żyjemy jednak w niedawnych jeszcze dobrych czasach, gdy Europie nic nie groziło. Dziś jest inaczej, w powietrzu wisi wojna. Ostatnia konferencja bezpieczeństwa w Monachium pokazała, że europejscy przywódcy są coraz bardziej świadomi zagrożeń.

Z tej perspektywy osłabienie Unii gra na korzyść wrogów Zachodu, szczególnie Rosji. Nie bez przyczyny Kreml wspiera, również finansowo, eurosceptyków zarówno z prawej, jak i lewej strony.

Sprawnie funkcjonująca UE bowiem jest murem, od którego odbijają się moskiewskie koncepty strategiczne. Migranci zaś jawią się jako wielce pożądany z punktu widzenia Kremla żywioł rozbijający spójność tego muru. Może więc faktycznie Rosja wzmacnia presję migracyjną swoimi bombardowaniami w Syrii, jak sugerują niektórzy politycy i publicyści?

USA wskazują na Berlin

Polska w swoich poczynaniach na unijnej arenie musi uwzględniać wymiar bezpieczeństwa. Jeśli nawet NATO wzmocniłoby swoją obecność na wschodniej flance, na co się zanosi, wielce ryzykowne byłoby bagatelizowanie Unii. To przecież drugi filar bezpieczeństwa. Polska zaś znajduje się w zbyt krytycznym położeniu geopolitycznym, by kiwać się na jednej nodze.

Jak wyglądałaby Wspólnota bez niemieckiego zwornika, można tylko spekulować, bo nic takiego w przeszłości nie miało miejsca. Nie bez przyczyny jednak Stany Zjednoczone konsekwentnie powtarzają, że Unia i Niemcy są elementarnym składnikiem bezpieczeństwa w Europie. I planują umieszczenie zaplecza logistycznego dla swojej rotacyjnej dywizji przede wszystkim w Niemczech, a nie w Polsce.

Nasz główny sojusznik, nadzieja na odsiecz w razie konfliktu, pokazuje nam wyraźnie, z kim powinniśmy trzymać w Europie. Elementarnym interesem Polski jest umocnienie, nie zaś osłabienie Niemiec, co nie oznacza przecież, że musimy im we wszystkim ulegać.