Urodził się w rodzinie arystokratycznej w Pałacu Thunów w Pradze u stóp Hradczan. Wychował w majątku rodzinnym w Przyłukach koło Mińska Litewskiego. W 1917 r. wstąpił do 1. Pułku Ułanów Krechowieckich. W końcu 1918 r. otrzymał misję odszukania pięciu oficerów polskich 1. Pułku Ułanów Krechowieckich zaginionych w Rosji Sowieckiej. Wyruszył do Piotrogrodu, by ustalić, iż zostali rozstrzelani przez bolszewików.
Brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej w 1920 r. W dwudziestoleciu międzywojennym studiował na ASP w Krakowie i Warszawie. Współtworzył grupę malarską kapistów, tzw. Komitet Paryski. Przebywał w Paryżu, Londynie, podróżował po Hiszpanii.
1 września 1939 r. został zmobilizowany, wstąpił do 8. Pułku Ułanów. 27 września został wzięty do niewoli sowieckiej i internowany najpierw w Starobielsku, później w Pawliwszczew Borze i Griazowcu. W sowieckich obozach spędził w sumie 18 miesięcy. Prowadził dziennik, który stał się podstawą jego „Wspomnień starobielskich", wydanych w 1945 r.
Po układzie Sikorski-Majski został zwolniony z obozu i wstąpił do Armii Polskiej w Tocku. Od połowy listopada 1941 r. poszukiwał z polecenia gen. Władysława Andersa zaginionych oficerów – zamordowanych w Katyniu. W latach 1942–1944 był szefem Wydziału Propagandy Armii Polskiej na Wschodzie gen. Andersa, później Oddziału Kultury i Prasy 2. Korpusu Polskiego. Od września 1945 do końca 1947 r. kierował Samodzielnym Wydziałem Kultury i Prasy przy Delegaturze 2. Korpusu do spraw Uzupełnień we Francji.
Jeden z najbliższych współpracowników Jerzego Giedroycia, z którym znał się przelotnie przed wojną. Współzałożyciel Instytutu Literackiego w Rzymie. Bez jego rozległych kontaktów, przyjaźni z gen. Władysławem Andersem, z którym znał się jeszcze ze służby w 1. Pułku Ułanów Krechowieckich, nie powstałby Instytut Literacki.
