Kim są właściciele budynku? To plastycy warszawscy zrzeszeni w Związku Polskich Artystów Plastyków. Obecnie do stowarzyszenia należy zaledwie dwa i pół tysiąca twórców; kiedyś, w PRL, było ich pięciokrotnie więcej. W latach 60. i 70. Oddział Warszawski stanowił w skali kraju potęgę: stać go było na budowę własnej siedziby. W roku 1966 przy Mazowieckiej 11a odbyła się inauguracja DAP. Modernistyczna, przeszklona architektura została nowatorsko – na tamte czasy – połączona z ocalałym fragmentem fasady przedwojennej kamienicy. W czteropiętrowym budynku mieściły się galeria, biura, pracownie i kawiarnia.
Po roku 1989 legitymacje ZPAP stały się zbędne. Coraz więcej osób wycofywało się więc z płacenia składek członkowskich. DAP wyraźnie zbiedniał. Zabrakło funduszy na katalogi, kuratorów oraz aranżacje pokazów.
Niedobitki przedsiębiorczych i chętnych do społecznej roboty członków ZPAP nie chcą się jednak poddać. Niedawno podjęto próbę odmłodzenia ZPAP za pośrednictwem Supermarketu Sztuki, czyli przeglądu prac rokujących debiutantów. Niestety, po trzech edycjach inicjatywa padła. Za to po ponadćwierćwiekowej przerwie w 2005 roku reaktywowano Warszawski Festiwal Sztuk Pięknych. Z przeszłości pozostało jeszcze kilka innych cyklicznych wydarzeń.
Ale takie projekty jak „Obraz i rzeźba sezonu” czy „Duch i Sacrum” dziś zioną stęchlizną. Jedyne dwa przedsięwzięcia, których tradycja równa się prestiżowi, to pokazy twórczości laureatów Nagrody im. Cybisa oraz Grafika Warszawska, comiesięczny konkurs wieńczony wyborami grafik roku (notabene pokazy są organizowane w Galerii Test).
Szefowie DAP wynajęli część dawnej galerii na sklep plastyczny i ramiarstwo – żeby zarobić na siebie i dom.
