Gwóźdź na medale

[b]"Rz": Pasowało pani tempo tego biegu?

Justyna Kowalczyk:[/b] Pierwsze 15 kilometrów było za wolne. Denerwowało mnie to. W końcu musiałam przyspieszyć, bo za dużo nas tam było.

[b]To dlatego wyszła pani na prowadzenie jeszcze zanim zdecydowała się na finałowy atak? [/b]

Widziałam dużo małych wypadków, dlatego wcześniej, niż planowałam postanowiłam spróbować troszkę rozerwać grupę, bo bieg w niej mógł się skończyć głupią wywrotką, albo tak jak Aino-Kaisa Saarinen złamałabym kijek.

[b]Jaki był plan na ostatnie kilometry? [/b]

Baliśmy się z trenerem tylko tego, że jeśli dobre sprinterki dotrwają za moimi plecami do ostatniego podbiegu, oznaczać to będzie koniec marzeń o medalu. Od tego jest 30 kilometrów, żeby zamęczyć takie dziewczyny. Jeśli ja się nie rwałam do wygrywania sprintu, to niech Arianna Follis ucieka od długiego dystansu.

[b]Pani przyspieszenie w końcu biegu było popisowe...[/b]

Jeśli pobiegnę dobrze taktycznie i zachowam dużo energii, to potrafię tak zrobić. Nieraz już to pokazałam. Mało kto może wtedy ze mną wytrzymać. To samo zrobiłam na igrzyskach w Turynie, tylko byłam za młoda, żeby wygrać. I troszkę za głupiutka. Teraz lepiej wykorzystałam szansę.

[b]Jaki jest przepis, oprócz zgromadzenia zapasu sił, na taki udany atak?[/b]

Trzeba zacząć atakować od samego początku góry. Oczywiście od razu człowiek się nie urwie pogoni, ale im dłuższa górka i mocniejsze początkowe tempo, tym lepiej jest na samym końcu wzniesienia. Na tych 10-15 metrach można wtedy najwięcej zarobić.

[b]Gdy tak pani jechała po złoto, nie przeszła pani przez głowę myśl, że może jeszcze się coś nie uda? [/b]

Wszystko miałam pod kontrolą. Gdy byłam na zakręcie, widziałam co się dzieje. Później, na zjeździe włożyłam głowę między nogi i sprawdziłam sytuację raz jeszcze. Nikogo nie widziałam, to znaczy, że było dobrze. Dalej nie trzeba było się oglądać.

[b]Podwójna zmiana nart okazała się konieczna? [/b]

Tak ustaliliśmy. Skoro można było zmienić dwa razy, zmieniliśmy. Czemu nie, skoro narty zbierają brud. Ostateczną decyzję trener jednak zostawił mnie, bo to ja czuję jak jadę. Ekipa musiała być gotowa na każdą możliwość. Podobnie jest z piciem na trasie, chłopcy musieli trzymać napoje i czekać.

[b]Zmiany sprzętu dają nowe możliwości taktyczne? [/b]

To wszystko taktyka. Widziałam, że Włoszki nie zmieniały nart, ale one się nie liczyły. Należało naśladować Norweżki. Jeżeli Steira zaczęłaby atak, to jasne, że nikt nie zmieniałby nart. Trzeba robić mniej więcej to samo co najsilniejsze, nic mądrzejszego się nie wymyśli.

[b]Dlaczego przed mistrzostwami nie mówiła pani, że czuje się mocna jak nigdy? [/b]

Nienawidzę sportowców, którzy idą na start i mówią, że wygrają. Uważam, że nie mają szacunku dla innych. Jest nas z dziesięć bardzo mocnych dziewczyn w tym sezonie, ja je wszystkie szanuję, bo wiem ile pracy kosztowała ta forma.

Poza tym mogła zdarzyć się wpadka ze sprzętem, choć Ulf Olsson i pozostali na razie świetnie się spisują i nie miałam kłopotów. Poranny kaszelek to niby nic złego, ale dzień później mógłby mnie rozłożyć. Trzeba podchodzić z rezerwą do prognoz.

[b]Skąd obawy, że ten bieg nie wyjdzie, gdy dwa zakończyły się medalami?[/b]

Doświadczenie nauczyło nas, że nigdy nie wiadomo, co będzie w mojej głowie, albo czy po dwóch medalach będę potrafiła zmobilizować się na ostatni bieg.

[b]Wszystkich pani chyba nie zmyliła? [/b]

Dla światka biegowego byłam bitą faworytką. Dziennikarzy udało się skołować, ale świat sportu wiedział swoje. Włoszki mówiły mi: – Chcemy żyć, nie pędź za szybko. Ja nie jestem cyborgiem, ale rywalki chyba chyba czasem myślą, że mogę lecieć 20, 30, 60 km i nic nie czuję.

[b]Wielkie Finki odejdą, czyli przyszłość należeć będzie do pani? [/b]

O Finki nie należy się martwić, mają następczynie, mistrzynię czy wicemistrzynię świata juniorek. Do mnie należy teraźniejszość. [b]Zgadza się pani ze zdaniem Kateriny Neumannovej, że mistrzostwa miały dwie królowe nart, panią i Saarinen? [/b]

Katerina ma rację, może nawet lepsza była Saarinen, choć nie wygrała najdłuższego biegu. Ma więcej medali.

[b]Jakie będą koszty tego sukcesu? [/b]

Jeszcze parę dni będzie ciężko. Będzie mnie wszystko bolało, będę chodzić ospała, jeżeli w ogóle będę chodzić. Po takim wysiłku robię się apatyczna, czasem nie mogę spać.

[b]Boi się pani nagłego wzrostu sławy w Polsce? [/b]

Jestem przygotowana. Zmieniam numer telefonu.

[b]Wysokiego miejsca w przyszłorocznym plebiscycie „Przeglądu Sportowego” raczej pani nie uniknie, czeka panią bal...[/b]

Na Balu Mistrzów Sportu na pewno nie będę, to jest czas Tour de Ski. Jeśli zrezygnuję z Touru to nie dla balu, tylko pojadę w góry na trening.