USA ratują informatorów

[i]Korespondencja z Waszyngtonu[/i]

Urzędnicy pracujący w wielkim, szarym i brzydkim budynku waszyngtońskiego Departamentu Stanu od kilku tygodni starają się przewidzieć konsekwencje ujawnienia przez WikiLeaks tajnych depesz dyplomatycznych, a zwłaszcza upublicznienia danych amerykańskich informatorów

Trzydziestoosobowa grupa w Waszyngtonie, a także dyplomaci w rozsianych po całym świecie ambasadach USA, przeglądają ponad 250 tysięcy dokumentów, żeby ustalić nazwiska tych, których życie może być w niebezpieczeństwie. Ostrzeżenia od Amerykanów dostały już setki obrońców praw człowieka, dawnych urzędników rządowych i biznesmenów, których dane pojawiły się w Internecie.

Część z nich skorzystała z  propozycji przeprowadzki w  nowe, bezpieczniejsze miejsce. Według reporterów dziennika „The New York Times” część cudzoziemców, którzy przekazywali informacje amerykańskim dyplomatom, przeprowadzono w inne miejsce w ich kraju lub do innych państw.

– Czujemy się odpowiedzialni za to, by zrobić wszystko, co w naszej mocy, żeby chronić tych ludzi. Traktujemy tę sprawę wyjątkowo poważnie – mówi Michael Posner, asystent sekretarza stanu ds. demokracji, praw człowieka i pracy, który nadzoruje akcję pomocy informatorom.

Departament Stanu oczywiście nie ujawnia, o kogo konkretnie chodzi. Amerykańscy urzędnicy tłumaczą jednak, że zagrożeni poważnymi konsekwencjami mogą być na przykład biznesmeni, którzy otwarcie opowiadali o korupcji w kręgach rządowych, wysokiej rangi urzędnicy krytykujący swoich szefów lub na przykład homoseksualiści żyjący w krajach wrogich wobec gejów.

[ssrodtytul]Nie tylko lubieżna blondyna[/srodtytul]

Cytowani przez reporterów „New York Timesa” urzędnicy przekonują, iż nie znają jak dotąd żadnego przypadku, by ktoś padł ofiarą napaści lub został wtrącony do więzienia wskutek ujawnienia jego tożsamości w raportach upublicznionych przez WikiLeaks. Amerykanie zauważają jednak, iż część dysydentów jest poddawana systematycznym represjom ze stron rządów w krajach, w których mieszkają, i nie można mieć pewności, co było przyczyną nowych operacji przeciwko nim.

Amerykanie na wszelki wypadek wycofują też z zagranicznych placówek niektórych dyplomatów, którzy krytykowali władze państw, w których mieszkali. Jedną z takich osób był Gene Cretz, ambasador w Libii. Pisząc o charakterystycznych zachowaniach oraz o stanie zdrowia pułkownika Muammara Kaddafiego, dyplomata nie omieszkał wspomnieć, że często towarzyszy mu „lubieżna blondyna” – ukraińska pielęgniarka Galina Kołotnicka. Komentarze Cretza zapewne nie spodobały się Kaddafiemu. Cretz został zaś w grudniu wezwany do Waszyngtonu „na konsultacje” i  prawdopodobnie do Libii już nie wróci. Placówkę zmienił też inny dyplomata, ale Departament Stanu nie podaje kraju, w którym urzędował. Pewne jest także, że Amerykanie mają trudności z dalszym prowadzeniem rozmów z cudzoziemcami i obrońcami praw człowieka. Tym ostatnim trudniej rozmawia się zaś z mieszkańcami takich państw jak Afganistan czy Pakistan.

– Ludzie bardzo niechętnie rozmawiają z nami, bo obawiają się, że ich imiona i nazwiska też kiedyś trafią do Internetu – mówi „Rz” Sarah Holewinski, dyrektor wykonawcza w waszyngtońskiej organizacji Campaign for Innocent Victims in Conflict, podkreślając, że to, jak długo ludzie będą bali się rozmawiać, będzie zależeć od tego, co jeszcze ujawni WikiLeaks oraz od rozwoju sytuacji w regionie.

[srodtytul]Zatkać źródła przecieków[/srodtytul]