Jak Steven stał się Mehrdadem

Po tej decyzji na jego głowę posypały się gromy. Kibice nie mogli wybaczyć zawodnikowi Vancouver Whitecaps, że postanowił reprezentować kraj, z którym Stany Zjednoczone, najdelikatniej rzecz ujmując, nie mają najlepszych stosunków. Na forach internetowych pojawiły się opinie, że Beitashour „sprzedał duszę za występ na mundialu”.

To, czego kibice nie mogą lub nie chcą wybaczyć, doskonale rozumieją koledzy piłkarza.

- Jeśli masz szansę gry w mistrzostwach świata, naprawdę trudno odmówić. Każdy podejmuje decyzję, którą uważa za słuszną. Jeśli Steven czuje, że to jest to, czego chce – niech tak będzie – powiedział w rozmowie z „New York Times” wieloletni kapitan reprezentacji USA Carlos Bocanegra (posiadający również obywatelstwo meksykańskie).

Również Sunil Gulati, prezes Amerykańskiej Federacji Piłkarskiej, nie ma za złe Beitashourowi, że wybrał Iran. Gulati wie, że w czasach globalizacji zawodnicy będą podejmować decyzje najlepsze dla swojej kariery. Nie ma złudzeń, że gdyby Jermaine Jones, pomocnik urodzony w Niemczech, syn Amerykanina i Niemki, otrzymałby powołanie do Joachima Loewa, nie myślałby nawet o grze w amerykańskiej drużynie narodowej. Natomiast pochodzący z New Jersey Giuseppe Rossi wybrał grę dla Włoch. Nie musiał długo się zastanawiać czy założyć koszulkę czterokrotnych mistrzów świata, czy zespołu walczącego na każdym mundialu o wyjście z grupy.

Dlatego też Steven Beitashour poszedł tam, gdzie go chcieli. Tym bardziej, że ma 27 lat i być może to już ostatni moment, by mógł zagrać w najważniejszym turnieju piłkarskim. Nie wiadomo, czy 31-latek w 2018 doczekałby się powołania od amerykańskiego selekcjonera na mistrzostwa w Rosji.

- Gdybyś miał możliwość gry na mundialu, powiedziałbyś nie? Jeśli zawsze marzyłeś, by grać na najwyższym światowym poziomie, co jest ważniejszego od mistrzostw świata? Nic – mówi wychowanek San Jose State Aztecs.

Jednak można mieć wrażenie, że gra w irańskiej kadrze nie jest spełnieniem jego najskrytszych pragnień. Co prawda rodzice Beitashoura są Irańczykami (ojciec przyjechał do USA w 1960, jest inżynierem, pracuje dla Apple), a w jego domu rodzinnym kultywowano tradycje kraju przodków, ale piłkarz do samego końca próbował przekonać do siebie selekcjonera USA Jurgena Klinsmanna.

Beitashour dwa razy trenował z kadrą Stanów Zjednoczonych. Pojechał na zgrupowanie przed meczem towarzyskim z Meksykiem (sierpień 2012) oraz na konsultację szkoleniową w styczniu zeszłego roku. Za pierwszym razem nie mógł udowodnić swojej przydatności dla reprezentacji, bo nawet nie wszedł na boisko. Za drugim przeszkodziła przepuklina. Więcej szans już nie było.

Obrońca Vancouver Whitecaps stracił jakiekolwiek złudzenia. „Muszę zacząć grać” – powtarzał coraz bardziej zdesperowany zawodnik. Lecz wtedy pojawił się trener drużyny narodowej Iranu, Portugalczyk Carlos Queiroz, który robił to, co swego czasu Franciszek Smuda – szukał graczy, których przodkowie urodzili się w kraju, którego jest selekcjonerem. Tak dotarł do Rezy Ghoochannejhada z Charlton Athletic, Ashkana Dejagaha z Fulham oraz właśnie Beitashoura.

W nowej reprezentacji rozegrał jak dotąd cztery spotkania. Kibice szybko go zaakceptowali. Przestało im przeszkadzać, że przyjechał z „Wielkiego Szatana”, jak w Iranie nazywa się Stany Zjednoczone. Z trybun słychać okrzyki „Mehrdad (to perskie imię Beitashoura), witamy!” albo „Wpuścić Beitashoura!”, jeśli zaczyna mecz na ławce.

- Steven tak samo dumnie założy czerwono-biało-zieloną koszulkę jak dumnie nosiłby tę czerwono-biało-niebieską. Zagra na odpowiednim poziomie, jeśli dostanie szansę od kogokolwiek – twierdzi przyjaciel zawodnika.