Jaka jest najdroższa waluta na świecie i ile kosztuje?

Przygotowując ocenę najdroższych walut narodowych, rosyjska firma RBK Investments porównała wartość każdej waluty świata do dolara amerykańskiego na podstawie kursów krzyżowych zamieszczonych na portalu tradingview.com. Wpływ na ocenę mocy narodowego pieniądza miała też siła gospodarki, dochód na osobę, eksport najważniejszych globalnych surowców i stabilność rynku finansowego.

Według tych kryteriów najdroższą walutą świata okazał się pieniądz z Kuwejtu – dinar wart 3,24 dolara amerykańskiego. Kolejne miejsca zajęły równie egzotyczne petrowaluty: dinar Bahrajnu – 2,65 dol. i rial omański – 2,60 dol. Za nimi dopiero pieniądz, który królował na świecie do drugiej wojny światowej: funt szterling – 1,23 dol. Dużą wartość ma też waluta raju podatkowego, czyli dolar Wysp Kajmańskich – 1,2 dol., a także frank szwajcarski – 1,1 dol. i euro — 1,03 dol. 

Dlaczego dinar kuwejcki jest najdroższą walutą na świecie?

Dzięki eksportowi ropy naftowej liczący 4,3 mln obywateli Kuwejt jest jednym z najbogatszych krajów świata (5 miejsce na świecie pod względem dochodu brutto na obywatela). Tylko w roku budżetowym 2022–2023 Kuwejt sprzedał czarne złoto o wartości 87 mld dolarów, co stanowi 93 proc. całkowitych dochodów rządu. Od 2007 r. waluta krajowa jest powiązana nie z dolarem amerykańskim, lecz z koszykiem wielowalutowym, dzięki czemu dinar kuwejcki jest odporny na zmienność waluty amerykańskiej i geopolitykę.

Czytaj więcej

Waluty

Złoty stabilny mimo globalnych zawirowań

W poniedziałek złoty pozostawał wyjątkowo stabilny względem euro i dolara. Musiał jednak uznać wy...

Królestwo Bahrajnu jest małym państwem wyspiarskim położonym w Zatoce Perskiej. Terytorium obejmuje 83 wyspy, gdzie wszystkie zamieszkane są połączone ze sobą autostradami. Jest tu niewiele gleb nadających się pod uprawę, a główne dochody Bahrajnu pochodzą z wydobycia i przetwórstwa ropy naftowej, usług finansowych i turystyki. Kurs wymiany lokalnej waluty wobec dolara amerykańskiego jest stały.

Sułtanat Omanu jest jedną z najbogatszych monarchii naftowych w Zatoce Perskiej. Pierwsze złoża odkryto w latach 1961–1962, a eksport ropy naftowej rozpoczął się w 1967 roku. Obecnie główne dochody sułtanatu pochodzą z przemysłu rafineryjnego, metalurgii i turystyki. Od 1986 r. kurs riala omańskiego wobec dolara amerykańskiego wynosi 2,60 dolara i jest on uważany za jedną z najstabilniejszych walut na świecie.

Funt brytyjski jest używany nie tylko w Wielkiej Brytanii, ale także na terytoriach zależnych Korony: Guernsey, Jersey i Wyspie Man, a także na terytoriach zamorskich. Niektóre terytoria zamorskie (Gibraltar, Falklandy itp.) mają własne waluty, które również nazywane są „funtami” i zwykle są przeliczane na funta „głównego” w stosunku 1:1.

Kajmany to brytyjskie terytorium zamorskie na Karaibach. Stanowią duży raj podatkowy. Spółki zarejestrowane na tym terytorium są zwolnione z obowiązku prowadzenia księgowości i sprawozdawczości. Kurs lokalnej waluty jest stabilny i powiązany z dolarem amerykańskim.

Zmienne losy franka

Szwajcaria jest jednym z najzamożniejszych i najbogatszych krajów na świecie, a krajowa waluta należy do pięciu najważniejszych walut rezerwowych świata. Przez dziesięciolecia Federacja Szwajcarska przyciągała zagraniczny kapitał dzięki tajemnicy bankowej nie do ruszenia. Skutkowało to patologiami, takimi jak bogacenie się szwajcarskiej bankowości na kapitale niewiadomego pochodzenia, zagrabionym ofiarom wojen (w tym II wojny światowej) czy też pochodzącego z przestępstw, od zorganizowanych grup czy nieuznawanych reżimów.

Dlatego w 2013 roku weszła w życie w Szwajcarii ustawa o międzynarodowej pomocy w sprawach podatkowych. Od tego czasu podejrzenia naruszenia przepisów podatkowych mogą stać się podstawą do ujawnienia przez szwajcarski bank tajemnicy bankowej. W 2015 r. bank centralny kraju zezwolił na swobodny przepływ franka, co spowodowało wzmocnienie lokalnej waluty względem euro i dolara amerykańskiego.

Dwadzieścia państw członkowskich Unii Europejskiej, a także kilka państw niebędących członkami UE (takich jak Watykan, San Marino i Andora), przyjęło euro w miejsce swojej waluty krajowej. Euro otrzymało swoją oficjalną nazwę w 1995 roku, a jako jednostkę walutową zostało wprowadzone w 1999 roku. W 2002 roku do obiegu wprowadzono banknoty i monety euro, które już po kilku miesiącach zastąpiły dotychczasowe waluty wielu państw członkowskich UE.