O Piotrze Fronczewskim od początku się mówiło, że może zagrać zarówno Hamleta, jak i odkurzacz. Tak bardzo jest wszechstronny.
Stworzył niezapomniane filmowe kreacje – w „Ziemi obiecanej” Wajdy czy „Barytonie” Zaorskiego. Jednak najlepiej czuje się w teatrze, specjalne miejsce w jego dorobku zajmuje ten telewizyjny i radiowy.
Po raz pierwszy pokazał się na szklanym ekranie w 1958 r. w spektaklu „Szymon Chrząszcz znieważa...” w roli Gazeciarza. Potem stworzył całą galerię różnorodnych charakterów. Nie sposób zapomnieć jego Tuzenbacha w „Trzech siostrach” u Bardiniego – naprężonego jak struna, skrywającego za pełną powagi twarzą przeczucie nieszczęśliwej miłości. Na przeciwnym biegunie aktorskich środków stworzył zimnego i wyrachowanego Mackie Majchra w „Operze za trzy grosze” u Dziewońskiego. Fantastycznie się odnalazł w postaci Chlestakowa. Zagrał małego szalbierza, który odkrywa w sobie pokerowego gracza licytującego najwyższą życiową stawkę („Rewizor” Gruzy).
U Krzysztofa Zaleskiego w „Paradach” Potockiego dał popis niesamowitej dynamiki, vis comica i zdolności transformacji. Pokazał, że jest nie tylko Pierrotem, ale i Arlekinem. W „Lokomotywie” dzięki doskonałej mimice, dykcji i ekspresji stał się lokomotywą. Dosłownie.
– Teatr powinien być połączeniem jarmarku i świątyni. I jak głosił napis nad teatrem „The Globe” 500 lat temu: „Aktor gra cały świat” – powiedział.
