Rozróżnia się płyty CD-R (Compact Disc – Recordable), opisane po raz pierwszy przez firmy Philips i Sony w 1988 r., na których informacje zapisuje się raz, ale potem można je odczytywać wiele razy (WORM – Write Once Read Many). Pojemność takiej płyty standardowo wynosi 700 MB. Są one chętnie stosowane do gromadzenia określonych zasobów informacyjnych (np. kolekcji zdjęć) ze względu na niski koszt nośnika i łatwość przechowywania. Szybkość zapisywania informacji na dyskach CD-R zależy od właściwości płyty i określa ją producent, a tzw. pojedyncza szybkość zapisu wynosi 150 kB/s. Praktycznie obecnie się jej nie stosuje, bo przy tej szybkości zapisu czas potrzebny do zapisania całej płyty wynosi 80 minut i jest nieakceptowalny dla większości użytkowników. Stosuje się szybkości będące wielokrotnością szybkości pojedynczej, przy czym najczęściej obecnie używa się dysków CD-R z szybkością zapisu określoną mnożnikiem 52 lub 56. Przy tej szybkości strumień danych dociera do dysku z szybkością 7,8 MB/s, a zapis całej płyty trwa 1,5 minuty.
Płyty CD-R pozwalają zapisać dane tylko raz, natomiast płyty CD-RW (Compact Disc – ReWritable) mogą być zapisywane i czyszczone (w celu powtórnego zapisu innych danych) nawet tysiąc razy. Płyty CD-RW wprowadziły także wspólnie Philips i Sony w 1997 r. Ich technologia wytwarzania jest trudniejsza niż w przypadku płyt CD oraz CD-R, ale została dobrze opanowana i płyt CD-RW obecnie powszechnie się używa. Szybkości zapisu na płytach CD-RW są mniejsze niż w przypadku dysków CD-R. Pierwsze dyski CD-RW były zapisywane z pojedynczą szybkością zapisu (150 kB/s), potem wprowadzono nośniki CD-RW High Speed, które mogą być zapisywane z prędkościami od 4× do 12×, natomiast najnowsze CD-RW Ultra Speed bywają zapisywane z prędkością 32 razy większą od prędkości pojedynczej. Ale daleko im do mnożnika 52–56 osiąganego przez CD-R!
Cóż wart komputer bez klawiatury?
Do tej pory opowiadałem o pionierskich konstrukcjach, doniosłych wynalazkach, przełomowych odkryciach itp., dotyczących głównie podstawowych elementów komputera: procesora i pamięci. Ale rozwój informatyki dotyczył też drobiazgów, pozornie mało znaczących, a jednak mających duży wpływ na to, jak informatyka przenikała do codziennego życia ludzi, którzy początkowo komputerów używali raczej rzadko, a którzy przekonali się do tej techniki m.in. za sprawą takich drobnych ulepszeń.
Na początku istnienia komputerów komunikacja człowieka z maszyną odbywała się na zasadzie korzystania z różnych przycisków i przełączników umieszczonych na obudowie komputera, natomiast większość ważnych informacji (komendy dla systemu operacyjnego, programy do wykonania i dane potrzebne do obliczeń) wprowadzano do komputera za pomocą kart perforowanych lub dziurkowanych taśm papierowych. Przy wsadowym trybie pracy komputerów klasy mainframe było to nawet wygodne.
Potem jednak zaczęła się upowszechniać praca w trybie konwersacyjnym. Użytkownik chciał na bieżąco wprowadzać swoje informacje do komputera i na bieżąco otrzymywać odpowiedzi maszyny. Spowodowało to, że powstały i zaczęły być stosowane klawiatury różniące się formą oraz szczegółami budowy i działania. Warto może tu wspomnieć, że obecny układ typowej klawiatury komputerowej, nazywany QWERTY, jest kopią układu klawiszy wynalezionego w 1878 r. przez Christophera Lathama Sholesa dla mechanicznych maszyn do pisania. Co ciekawe, układ ten był pomyślany tak, żeby uniemożliwić bardzo szybkie pisanie, bo przy krótkich odstępach czasu pomiędzy uderzeniami w kolejne klawisze czcionki mechanicznej maszyny do pisania mogły się zderzać, powodując jej zacięcie. Klawisze odpowiadające często następującym po sobie literom umieszczono więc możliwie daleko od siebie, bo wtedy przeniesienie ręki z jednego klawisza na drugi dawało pauzę potrzebną do tego, żeby wcześniej uderzona czcionka mogła wrócić na miejsce, zanim w kierunku papieru wyrzucona zostanie czcionka następnego znaku.
W przypadku klawiatur elektronicznych, stosowanych w informatyce, nie ma oczywiście nic złego w szybkim pisaniu, dlatego przez pewien czas lansowano klawiaturę Dvoraka (układ opatentowany w 1936 r. przez Augusta Dvoraka i Williama Dealeya) zapewniającą maksymalnie szybkie pisanie. Jednak ta innowacja nie przyjęła się i do dziś stosowany jest układ QWERTY. Nawiasem mówiąc, ten układ opracowany został dla języka angielskiego, natomiast w niektórych innych językach statystyka występowania różnych znaków jest odmienna, dlatego Niemcy stosują układ QWERTZ, a Francuzi AZERTY.
