Studium a plan zagospodarowania przestrzennego

Wojewoda zachodniopomorski zakwestionował ważność miejscowego planu dla części nadmorskiej gminy Mielno. Według niego nadużyła ona władztwa planistycznego. Plan nie był zgodny z postanowieniami studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego. Gmina wprowadziła bowiem dodatkowe ograniczenia, a mianowicie dla terenu przeznaczonego w studium pod zabudowę usługowo-mieszkaniową przewidziała przeznaczenie pod las i zieleń.

Gmina broniła się, że ograniczenia są związane z ochroną wydmy. Korzystając więc z przyznanego jej władztwa planistycznego, nie może traktować równo właścicieli nieruchomości, na których znajduje się piaszczysta wydma porośnięta drzewami.

Gmina odwołała się do wojewódzkiego sądu administracyjnego w Szczecinie, a ten jej skargę oddalił. Według tego sądu ustawa z 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym przewiduje dwa odrębne akty planowania przestrzennego w gminie.

Po pierwsze, jest to studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego, określające politykę przestrzenną gminy, w tym lokalne zasady zagospodarowania przestrzennego (art. 9, art. 10 ustawy). Po drugie, miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego, w którym ustala się przeznaczenia terenu, rozmieszczenie inwestycji celu publicznego oraz określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy. Ustalenia studium wiążą przy tym organy przy sporządzaniu planu miejscowego, co wynika wprost z art. 9 ust. 4 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Jest ustawowy wymóg zachowania założeń studium w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego

Sąd podkreślił, że ustawodawca pozostawił uznaniu rady gminy przyjęcie kryteriów i zakresu wymaganej zgodności planu miejscowego ze studium. Przy czym stopień związania planu miejscowego ustaleniami studium zależy w dużym stopniu od szczegółowości zapisów studium. Niemniej jednak zasadą, wyrażoną w art. 20 ust. 1 ustawy, jest możliwość uchwalenia planu miejscowego przez radę gminy dopiero po stwierdzeniu jego zgodności z ustaleniami studium.

W celu zbadania zgodności planu miejscowego ze studium konieczne jest nie tylko porównanie tekstu planu z tekstem studium, ale i odniesienie się do części graficznej (rysunku) planu i studium.

Tymczasem z przekazanych sądowi akt sprawy wynika, że w planie teren oznaczony symbolem A29. ZP, ZPL przeznaczony jest w całości na potrzeby zieleni urządzonej i parku leśnego, a obszar oznaczony jako A47, ZO winien stanowić tereny zieleni ochronnej w pasie technicznym.

Natomiast, zgodnie z postanowieniami obowiązującego studium, przeznaczenie tych obszarów obejmuje tereny zabudowy usługowo-mieszkaniowej niskiej i średniowysokiej intensywnej, oznaczonej symbolem UM1-i. Jednocześnie z zapisów w studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego Gminy Mielno w rozdziale IV, podrozdziale 4.4.1, wynika, że Rada określiła wskaźniki zagospodarowania terenów zabudowy usługowo-mieszkaniowej intensywnej, stanowiąc, iż należy na nich zachować:

- przynajmniej 20 proc. terenu działki budowlanej jako terenu biologicznie czynnego, z zastrzeżeniem jej zwiększenia do minimum 30 proc. w przypadku wprowadzenia zabudowy mieszkaniowej;

- przynajmniej 30 proc. terenu jako teren służący osiedlowej rekreacji i wypoczynkowi (przy realizacji dopuszczonej w obrębie geodezyjnym Mielno zabudowy mieszkaniowej wielorodzinnej).