Tak wynika z wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego, który zapadł 21 maja 2015 r. (sygn. II OSK 419/15).
- Rozstrzygnięcie sporu zaistniałego w rozpoznawanej sprawie sprowadza się do odpowiedzi na pytanie, czy burmistrz występujący w charakterze wiceprezesa Ludowego Klubu Sportowego (stowarzyszenie) narusza zakaz przewidziany w art. 4 pkt 6 ustawy z 21 sierpnia 1997 r. o ograniczeniu prowadzenia działalności gospodarczej przez osoby pełniące funkcje publiczne, czy też nie – mówił Paweł Miładowski, sędzia NSA. – A to dlatego, że z twierdzącą odpowiedzią na tak postawione zagadnienie wiąże się bowiem powstający ex lege skutek prawny w postaci wygaśnięcia mandatu takiego burmistrza - wyjaśniał.
Zgodnie z art. 4 pkt 6 ustawy o ograniczeniu prowadzenia działalności gospodarczej przez osoby pełniące funkcje publiczne burmistrzowie w okresie pełnienia funkcji nie mogą prowadzić działalności gospodarczej na własny rachunek lub wspólnie z innymi osobami, a także zarządzać taką działalnością lub być przedstawicielem czy pełnomocnikiem w prowadzeniu takiej działalności.
W badanej przez NSA sprawie burmistrz miasta Mońki był jednocześnie wiceprezesem Ludowego Klubu Sportowego. I jak dowodził przed sądem ani nie zarządzał działalnością tego Klubu, bo czynił to jego prezes wspólnie z sekretarzem. Ani też Klub, którego był wiceprezesem działalności gospodarczej nie prowadził. A to dlatego, że dochody ze sprzedaży biletów czy najmu powierzchni pod reklamy Klub uzyskiwał okazjonalnie. Tymczasem z przepisów ustawy o prowadzeniu działalności gospodarczej wynika, że ta musi mieć charakter ciągły i zorganizowany. Burmistrz wskazywał także, że wszystkie dochody z takiej działalności uzyskane Klub przeznaczał na swoją statutową działalność.
Naczelny Sąd Administracyjny uznał te argumenty za niewystarczające do uwzględnienia skargi kasacyjnej. Wskazał, że działalność gospodarcza jest faktem, kategorią o charakterze obiektywnym. Nie konstytuuje jej żaden wpis bądź jego brak do odpowiedniego rejestru. Nadto nie ma (i nie może mieć) znaczenia okoliczność, że podmiot prowadzący określoną działalność nie ocenia jej subiektywnie jako działalności gospodarczej, nie nazywa jej tak bądź też oświadcza, że jej nie prowadzi.
