Maria Lassnig (ur. 1919) pochodzi z Karyntii, a mieszka i pracuje w Wiedniu. Studiowała na wiedeńskiej Akademii Sztuk Pięknych. W latach 70. w New York School of Visual Arts poznała techniki animacji. Uprawia różne dyscypliny sztuki: malarstwo, rzeźbę, rysunek, realizuje filmy animowane. W 1980 roku uczestniczyła w Biennale w Wenecji jako reprezentantka Austrii. Miała wystawy indywidualne m.in. w Centrum Pompidou w Paryżu, Stedelijk Museum w Amsterdamie, Serpentine Gallery w Londynie, Ludwig Museum w Kolinii MUMOK w Wiedniu. Jej prace są niezwykle dynamiczne, o mocnym konturze i intensywnej kolorystyce. Artystka pokazuje postacie w ruchu i konsekwentnie koncentruje się na autoportrecie. We wcześniejszym okresie były silnie ekspresjonistyczne, zakorzenione w figuratywnej tradycji i ujawniały wpływ wiedeńskich akcjonistów.
Maria Lassnig nadal tworzy dzieła prowokacyjne, które łączą drastyczność i dramatyzm, oddające burzliwe stany emocjonalne. A zarazem jej sztuka nie jest pozbawiona nuty autoironii.
„Lassnig przez swoje autoportrety komponuje osobistą encyklopedię własnych wizerunków, a poprzez to, co nazywa cielesną świadomością, używa malarstwa jako instrumentu autoanalizy. 93-letnia artystka daje unikalny przykład uporu i niezależności, które zasługują na Złotego Lwa za całokształt twórczości."- uzasadnia decyzję kurator tegorocznego Biennale Massimiliano Gioni.
Marisa Merz (ur. w 1926) mieszka w rodzinnym Turynie. Jest jedną z czołowych przedstawicielek współczesnej sztuki włoskiej, wywodząca się z ruchu Arte Povera (sztuka uboga), rozwijającego się na przełomie lat 60/70. Artyści należący do niego posługiwali się pospolitymi codziennymi przedmiotami i eksponowali surowość materiału. Merz była w tej grupie jedyną kobietą.
W swojej sztuce – rzeźbie, instalacjach, rysunku i malarstwie wypracowała indywidualny, bardzo osobisty język. Z materiałów codziennego użytku (papieru, drutu, gliny, wosku, tkaniny) tworzy enigmatyczne obiekty i konstrukcje, kojarzące się z kobiecym rzemiosłem i warsztatem. Wizyjność łączy się w jej pracach z liryką. W malarstwie i rysunkach artystki powtarza się motyw kobiecej głowy i twarzy. Tylko pozornie jej sztuka ma kształt archaicznych i pierwotnych obrazów, a w rzeczywistości skrywa wysublimowany wewnętrzny świat.
