Hala Stulecia była pionierskim osiągnięciem architektury i inżynierii na początku XX wieku. Zaprojektowana została przez Maksa Berga, naczelnego architekta Wrocławia, z okazji wystawy, upamiętniającej setną rocznicę zwycięstwa wojsk sprzymierzonej Europy nad Napoleonem. Jej budowa trwała dwa lata, a uroczystość otwarcia odbyła się 20 maja 1913 roku. Obecnie ta perła modernizmu znajduje się na Liście Światowego Dziedzictwa Kulturowego UNESCO.
Monumentalna budowla od początku swego istnienia była podziwiana za śmiałe rozwiązania konstrukcyjne. Hala Stulecia należy do największych żelbetowych budowli publicznych na świecie (oś budowli wynosi 152 m, średnica kopuły – 65 m, całkowita wysokość – 42 m), a równocześnie jej bryła zadziwia lekkością i harmonią. Rozpiętość kopuły Hali jest większą od wielu kopuł budowli historycznych, np. Panteonu, Hagia Sophia czy Bazyliki św. Piotra. A przy tym żelbetowa konstrukcja jest lżejsza i charakteryzuje się większą wytrzymałością materiału.
Zbudowana na planie koła z czterema absydami, Hala mieści ogromną widownię na około 6000 osób. Kopułę, nakrywająca halę, wzniesiono błyskawicznie. W wrześniu 1912 roku zakończono jej betonowanie i przystąpiono do zabudowywania ściankami okien. W końcu tego samego roku obiekt był gotowy w stanie surowym.
Hala stała się bardzo ważnym punktem odniesienia dla dalszego rozwoju budownictwa w dziedzinie dużych konstrukcji żelbetowych.
Wybitny historyk architektury Nicolaus Pevsner pisał: „Max Berg (...) w swojej Hali Stulecia we Wrocławiu osiągnął za pomocą żelbetu to, do czego Behrens doszedł w konstrukcjach stalowych. Stworzył dzieło szlachetnie monumentalne, nie kryjąc przy tym śmiałości konstrukcji. (...) Co więcej, podpory odznaczają się elegancją rozpiętości i krzywizn, która zapowiada dokonania Pier Luigiego Nerviego po drugiej wojnie światowej."
