W tym roku mija także 50 lat od przyznania jej Grand Prix na Biennale w Sao Paolo za przestrzenne eksperymentalne abakany, które całkowicie zmieniły tradycyjne pojęcie rzeźby i tkaniny. I 35 rocznica udziału Magdaleny Abakanowicz w weneckim Biennale Sztuki (w Pawilonie Polskim pokazała w 1980 „Embriologię" – kompozycję miękkich „jajopodobnych" form), o czym obecnie przypomina prezentacja instalacji „Crowd and Individual" („Tłum i Jednostka") z ponad stoma figurami z juty, zorganizowana przez Fundację Cini na San Giorgio Maggiore w Wenecji.
Monumentalne, trójwymiarowe ręcznie tkane formy, zwane abakanami z lat 60. dały początek światowej karierze artystki. W latach 70. rozpoczął się nowy etap w jej sztuce , gdy zaczęła tworzyć bezgłowe figury ludzi zwierząt z juty, sizalu, żywicy i kleju. Mówią one o kondycji ludzkiej, jednostce w tłumie i pokrewieństwie człowieka i innych tworów natury. Te wątki przewijają się w wielu jej znanych pracach :„Plecach" „Tłumach", „Stadach", „Katarsis", odnoszących się do zbiorowego przeznaczenia wszystkich istnień, tych samych prawach życia i śmierci i biologicznej wspólnocie gatunków na ziemi. Chociaż jednocześnie artystka nigdy nie gubi z oczu w tym tłumie również człowieka. I tworzy nie tylko prace o tragizmie egzystencji, bo np. w „Kroczących" przebija się na plan pierwszy siła życia i dynamika działania, która jest miarą naszego człowieczeństwa.
Jej prace są interpretowane także jako sprzeciw wobec totalitaryzmu. Mają też odniesienia do rozwoju cywilizacyjnego i kultury, jej mitów i rytuałów, na co wskazują tytuły takich prac, jak np. „Ikar", czy „Dwór króla Artura.
W latach 80. W cyklu „Gry wojenne" Magdalena Abakanowicz sięgnęła po nowy materiał – drewno i z olbrzymich pni starych drzew, „obandażowanych" kawałkami szmat i okutych stalowymi elementami stworzyła wstrząsające prace o antywojennej wymowie, za które otrzymała w 1993 nagrodę Centrum Rzeźby w Nowym Jorku.
Zrealizowała także wiele monumentalnych kompozycji w przestrzeni otwartej z bardziej trwałych materiałów, jak m.in. „Negev" (Izrael, 1987; siedem kamiennych kręgów), „Przestrzeń smoka" (Korea Płd, 1988; dziesięć metaforycznych głów zwierzęcych z brązu), „Zastygłe" (Japonia, 1993; czterdzieści figur z brązu), „Rękodrzewa" (USA, 1993; pięć metaforycznych drzew z brązu), „Kroczące" (USA, 1999; dwadzieścia figur z brązu), „Ptaki - Wiadomości Dobrego i Złego" (USA, 2001; sześć figur z aluminium),"), „Nierozpoznani" (2002, 112 postaci z żeliwa w poznańskim parku na Cytadeli).
