Największym zaskoczeniem tych rozmów było to, że wszystkie te panie składały takie świadectwo, że miłość jest silniejsza niż śmierć, że ta śmierć przerwała masę rzeczy, ale nie przerwała najważniejszego – tej miłości, która tych ludzi łączyła, nie przerwała pewnej więzi. To ich świadectwo bardzo głęboko pokazuje, że ta więź będzie trwała.

Publicysta podkreśla:

Tuż po katastrofie było widać wyraźne religijne przebudzenie. Ludzie mówili, że to kolejne z wielu wydarzeń, które nam przypomina, że mamy jako Polacy pewną misję. Wiem, że brzmi to mesjanistycznie. Ale jest tak, że różne narody mają różne misje do spełnienia. Od siostry Faustyny, poprzez św. Maksymiliana Marii Kolbego po Jana Pawła II. Pan Bóg nam przypominał. I to było takie ostatnie przypomnienie: nie będziecie takim samym narodem jak wszystkie inne. Nie będziecie wspólnotą zadowolonych z siebie sytych bourgeois. Co innego jest dla nas przeznaczone.

Terlikowski pisze:

To było bardzo mocne doświadczenie w pierwszych tygodniach, miesiącach po katastrofie. Potem to trochę zostało przykryte przez bieżącą politykę, przez bardzo mocny konflikt, także wokół symboli chrześcijańskich. I trochę ta polityka to przysłoniła – ale mam wrażenie, że to doświadczenie wraca w  jednostkowych wyborach.