Chodzi o elementarny standard człowieczeństwa, który normalnym ludziom podpowiada, by w tragedii innych nie szukać dla siebie korzyści. Takie szukanie to zawsze jest podłość. Ale gdy tragedia ma tak niewyobrażalną skalę jak katastrofa smoleńska, żerowanie na niej staje się niewyobrażalną podłością. Skala tej podłości, z którą mamy w Polsce do czynienia, jest najbardziej zawstydzającym doświadczeniem mojego dorosłego życia.

I dodaje:

Ci wszyscy politycy opowiadający o katastrofie byle jakie głupoty i wysuwający byle jakie pretensje, żeby tylko zaistnieć, wskoczyć na falę emocji, pogrążyć rywali. Ci wszyscy redaktorzy beztrosko snujący odlotowe teorie, byle tylko zwrócić na siebie uwagę i poprawić sprzedaż. Te wszystkie zombi szołbizu cudownie ożywające w świetle cmentarnych zniczy. To jest coś tak zawstydzającego, że w najczarniejszych snach by mi nie przyszło do głowy, iż coś takiego w tej skali zobaczę w wolnej Polsce. (...) Dziś tę różnicę będzie można łatwo zauważyć. Boję się, że to też będzie straszny dzień. Dzień wstydu.

Żakowski chyba nie zdaje sobie sprawy, że krytykuje sam siebie – czy jego felieton nie wpisuje się bowiem w koncepcję „dnia wstydu”? Człowiek, który dla wyjaśnienia przyczyn tragedii nie zrobił niczego, dziś czuje zażenowanie tekstami innych? Ręce opadają.