Politolog, były przewodniczący Knesetu Szewach Weiss mówi:

Europa jest dziś w najwyższym stadium demokracji w historii. Jeśli kultura demokratyczna się rozwija i pogłębia, to siła religii maleje. Trzon kultury europejskiej jest judeochrześcijański. W Izraelu nawet świeccy mówią "Oby Bóg ci dopomógł" albo "Chwała Bogu". Nie pozbędziemy się tego tak szybko. Zresztą czy powinniśmy? To dziedzictwo jest też widoczne w polityce. W reakcji na islamski ekstremizm Zachód chce się odróżniać. A to oznacza więź z religią i kulturą judeochrześcijańską. Dziś Europa zamyka bramy przed muzułmanami, nie chce przyjąć Turcji do UE. Częściej słyszymy stamtąd, że wojowniczy islam to źródło wojen i konfliktów. Myślę, że kultura europejska wciąż jest związana z chrześcijańskim dziedzictwem.

Szewach Weiss dodaje:

Jest różnica między establishmentem kościelnym i ruchem duchowym. W PRL Kościół był dla Polaków miejscem największej swobody myśli. Dziś Polska jest wolna i religia jest mniej potrzebna. Ale myślę, że Polacy ze wszystkich narodów Europy są najbardziej związani z duszą religijną. Nie z krzyżem czy symbolami, ale z chrześcijaństwem jako częścią tożsamości narodowej. Bardziej niż Hiszpanie czy Włosi. Dopóki Jan Paweł II był papieżem, katolicyzm i Kościół miały w Polsce podwójne znaczenie - religijne i narodowe. Za sprawą papieża powiązaliśmy religię z polskością. A teraz, gdy papieża zabrakło, wygląda to trochę inaczej. (...) Ostatnie wybory pokazały jednak, że duża część polskiej młodzieży jest przywiązana do różnych postępowych ruchów. Palikot otrzymał 10 proc. poparcia, z czego 36 proc. stanowią ludzie poniżej 25. roku życia. Brak papieża oraz ta metamorfoza społeczna na pewno mają wpływ na nastroje Polaków. Gdybym był księdzem, wziąłbym te zmiany pod uwagę.

Z kolei abp Sławoj Leszek Głódź mówi:

Wydaje mi się raczej, że ten temat jest stawiany na siłę przez część mediów i polityków. Owszem, można powiedzieć, że wyniki wyborów pokazały, że mamy do czynienia z jakimś problemem. Nie jest to jednak problem, który da się zamknąć w promowanym w mediach haśle, że polski Kościół "przysnął". Mamy swoje wytyczne, podejmujemy razem kolegialnie decyzje z dłuższą perspektywą działania. I naprawdę damy sobie radę, nie ma potrzeby, by ktoś nas na siłę budził. I nie wiem, czy jest sens dreptać z zadyszką wokół Palikota i tłumaczyć, skąd się wziął? To nie jest przecież jakiś wyznacznik naszego, ludzkiego i chrześcijańskiego życia.

 O budzącym się antyklerykaliźmie Palikota

Nie wiem, czy Ruch Palikota to sprawa chwili, czy coś trwalszego. Nie takie partie powstawały już i spływały jak wiosenny śnieg. Problem można zaś widzieć we wszystkim. Choćby w zepsutym kaloszu. Nie takie problemy Kościół już przeżywał. W Polsce stanął na drodze wspartego na komunistycznej ideologii systemu. Choć wydano mu walkę znacznie twardszą, wyłączając Kościół z przestrzeni życia publicznego znacznie ostrzejszymi metodami. Mamy dziś casus obnoszenia się z niewiarą i dokuczania tym, którzy są wierzący.

Abp Sławoj Leszek Głódź dodaje