Każda pełnoletnia osoba, która jest niezdolna do pracy z powodu wieku lub całkowicie niezdolna do pracy, może wnioskować o zasiłek stały. Niezdolny do pracy z powodu wieku jest ten, kto ukończył 60 lat (kobieta) lub 65 lat (mężczyzna) i nie przyznano mu ani emerytury, ani renty.
Całkowicie niezdolną do pracy jest z kolei osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy. Wbrew powszechnie panującej opinii niezdolność do pracy nie jest tożsama z niepełnosprawnością. Na przykład niewidomy może wykonywać pracę w zakładzie pracy chronionej, w warunkach przystosowanych do stopnia jego niepełnosprawności.
Przyznanie zasiłku stałego wymaga spełnienia kryterium dochodowego takiego samego jak w przypadku zasiłku celowego (542 zł lub 456 zł). Dochód osoby uprawnionej oraz dochód na osobę w rodzinie musi być niższy od kryterium. Zasiłek musi wynosić co najmniej 30 zł. W odniesieniu do samotnie gospodarujących określona jest też maksymalna kwota zasiłku – 529 zł. Świadczenie tej wysokości otrzymają osoby, których dochód jest bliski zera. Zasiłek wypłaca się w wysokości różnicy między kryterium dochodowym a dochodem osoby (lub na osobę w rodzinie). Na przykład samotna osoba uzyskująca dochód w wysokości 300 zł otrzyma tylko 242 zł.
Ustawa o pomocy społecznej przewiduje zakaz łączenia zasiłku stałego z niektórymi świadczeniami z zabezpieczenia społecznego. Pierwszym z nich jest renta socjalna. W razie zbiegu uprawnień do renty socjalnej i zasiłku stałego wybiera się zwykle to pierwsze świadczenie, głównie ze względu na jego wyższą wartość.
Zasiłku nie wolno ponadto łączyć ze świadczeniem pielęgnacyjnym ani z dodatkiem do zasiłku rodzinnego. Osobie, której przyznano emeryturę lub rentę za okres, za który wypłacono zasiłek stały, ZUS wypłaci świadczenie pomniejszone o kwotę odpowiadającą wysokości wypłaconych za ten okres zasiłków.
