Emmanuel Macron skazany na rząd mniejszościowy

Ale do współpracy z Macronem nie okazali się też skłonni gaullistowscy Republikanie. Partia, z której wywodziło się czterech prezydentów Piątej Republiki, teraz musi się zadowolić ledwie 64 deputowanymi i woli odbudować w pojedynkę swoją pozycję, niż ryzykować zdominowanie przez prezydenckie ugrupowanie.

Powodem porażki jest też tradycja polityczna kraju, w którym od powołania nowego systemu politycznego przez generała de Gaulle’a rządy sprawowały poszczególne ugrupowania, a kompromisy potrzebne do budowy koalicji były nieznane.

W poniedziałek Macron oświadczył więc, że „wypada przyjąć do wiadomość brak woli partii politycznych budowy szerokiej koalicji”. Jego rząd, na czele którego ponownie staje Elisabeth Borne, niewiele się różni od ekipy desygnowanej po reelekcji samego prezydenta w kwietniu. Na 41 ministrów i sekretarzy stanu odeszło jedynie pięć osób, w tym trzy z powodu porażki w staraniach o zdobycie mandatu posła. Pozostają jednak takie filary tej ekipy, jak minister gospodarki i finansów Bruno Le Maire czy minister spraw wewnętrznych Gerald Darmanin. Macron zdecydował się na odsunięcie dotychczasowej rzeczniczki rządu Olivii Gregoire (została ministrem ds. małych przedsiębiorstw), która miała zbyt niewyparzony język. Po raz pierwszy w historii kraju do rządu weszła też przedstawicielka Nowej Kaledonii (Sonia Backes).

W trakcie pierwszego posiedzenia nowej ekipy Macron nie ukrywał, że przed krajem stoją niezwykłe wyzwania: wojna w Ukrainie czy nadciągający kryzys gospodarczy. W tym trudnym czasie prezydent będzie musiał szukać punktowych koalicjantów dla poszczególnych ustaw. Republikanie być może pomogą mu przesunąć wiek emerytalny, umiarkowana lewica być może pomoże przeforsować przepisy ograniczające zanieczyszczenie środowiska. Na tym żmudnym poszukiwaniu partnerów może jednak stracić Unia Europejska: Francuz chciał doprowadzić do jej głębokiej przebudowy, ale teraz będzie miał trudności z reformą własnego kraju.