Podczas publicznych egzekucji chodziło o odzyskanie, zawsze kruchej, równowagi między codziennością, ustalonym porządkiem a rozrywającym go przebłyskiem radykalnego zła. Rachunek był ustalany nie między ofiarą a sprawcą, tylko tym ostatnim i społeczeństwem.

Michał Bilewicz: „To jest ciekawy, klasowy wymiar tej sprawy. Czarnkowie, dzieci Bychawy i Goszczanowa niespodziewanie wyniesione na akademickie katedry. Z drugiej strony profesorskie rody wielkich matematyków, które cudem przetrwały okupację i komunę: Hartmanowie...”.

Nieżyjący już poseł Tomasz Wełnicki był postacią o tuszy niebanalnej. Opowiadał, jak to na początku lat 90. żona próbowała mu, pod jego nieobecność, kupić na bazarze spodnie. Wietnamski sprzedawca zaoferował absolutnie największe, jakie miał, ale pani Wełnicka pokazała, że potrzebuje o wiele, wiele większych. „Nie ma taki człowiek” – pokręcił stanowczo głową Wietnamczyk.

Dwie identyczne lektury tej samej książki nie istnieją. Szczególnie mocno można to odczuć, gdy wraca się do lektur sprzed dwóch dziesięcioleci.

Petruška Šustrová, która zmarła 6 maja w Pradze, była niezwykłą osobą. Naprawdę.

Dla izraelskich historyków nasz kult wyklętych jest nie do zaakceptowania, tak jak dla nas nie do zaakceptowania jest kult Bandery.

Kompromitujące zarzuty wobec prezesa Sądu Najwyższego Ukrainy dowodzą, że mimo wojny Ukraina nie strząsnęła z siebie patologii przeszłości.

Hybrydowe są wojny, toyoty, lakiery do paznokci i powiększanie biustu, ale żeby wino? A jednak. I to w Polsce.

Młodzież nienawidzi starych opowieści i nie porywa jej mitologia stworzona przez Jarosława Kaczyńskiego. Czy w roku wyborczym ktoś zaproponuje jej wielką, odświeżającą narrację?