Bo tu właśnie jest pies pogrzebany. Mam wrażenie, że polskie państwo w ostatnich latach uznało, iż siedliskiem wszelkich patologii jest rodzina. Skoro tak, to dzieci trzeba chronić przed zgubnym wpływem rodziców.

Nakazano więc sześciolatkom pójść do szkoły. Dzięki temu może nie zdążą przesiąknąć w domu różnego rodzaju szkodliwym poglądami – bo kto wie, co taki ojciec może wpoić synowi? Może będzie mu czytał „W pustyni i w puszczy" – i chłopak zostanie rasistą? Albo „Trylogię" – i wychowa dziecko, nie daj Boże, na patriotę? Państwo będzie bardziej odpowiedzialne. „Trylogię" da gimnazjaliście tylko w niewielkiej dawce, a licealiście wcale. A stosunek Kalego do kradzieży krowy wyjaśni uprzedzeniami rasowymi Stasia Tarkowskiego.

Inny przykład: państwo uznało, że matki robią krzywdę córkom, bo nie informują ich, jak uprawiać seks, albo wręcz do tego zniechęcają. Wprowadzono więc lekcje wychowania seksualnego.

Operacja ze szkolnymi sklepikami to kolejna odsłona tej samej sprawy. Pod pozorem zabiegania o zdrowie maluchów państwo odebrało rodzicom prawo do decydowania, co dziecko może jeść w szkole. Nie uwierzyło w rozsądek matki i ojca. Uznało, że wie lepiej, i podjęło administracyjną decyzję.

To pierwszy krok, a teraz czekają nas następne. Niebawem będzie rewidowanie tornistrów, żeby sprawdzić, czy dzieciaki nie przynoszą do szkoły gazowanej wody. Potem wypytywanie, co rodzice w domu dają na kolację. A na koniec będzie ważenie. I zbyt grube dzieci państwo przejmie na wychowanie.

Przesadzam? Cóż, idziemy śladem Zachodu. Tam już odbiera się rodzicom otyłe maluchy.