Dzieci Galileusza

Na dzień przed niedoszłym wykładem papieża uniwersytet La Sapienza jest w oku medialnego cyklonu. Przed wejściem parkuje sześć wozów transmisyjnych przeróżnych telewizji. Jeden przyjechał aż z Hiszpanii. Z trzech stanowisk stand-up dziennikarze po angielsku, włosku i francusku tłumaczą, co się stało. Amerykanin ma w ręku ulotkę studenckiego stowarzyszenia feministek i ze śmiechem tłumaczy na angielski wydrukowane tam hasło: „Błogosławiona niech będzie łechtaczka, a nie kaplica uniwersytecka!”. Potem wyjaśnia, że Benedykt XVI miał w niej też złożyć wizytę.

Na kolumnach strzelistych arkad prowadzących do uniwersyteckiego kompleksu wiszą plakaty tej samej treści: „Studenci nie uklękną, by całować papieski pierścień” i „Papież wrogiem uniwersytetu”.W perspektywie widać rzeźbę Minerwy i ogromny budynek rektoratu. Na schodach kontestująca grupka studentów i uwijający się wśród nich reporterzy.

Jak wynika z transparentu, chodzi im o zbyt wysokie czynsze i niezgodne z godnością człowieka krótkoterminowe umowy o pracę. Pytam, czy to ma jakikolwiek związek z wizytą papieża. Brodaty młodzieniec wyjaśnia: „Papież? To było wczoraj. To jest inna demonstracja”. I wręcza mi ulotkę z sierpem i młotem: „Studenci przeciw wyzyskowi”.

Tymczasem pod pomnikiem Minerwy robi się zamieszanie. Kamerzyści i fotoreporterzy otaczają wianuszkiem cztery studentki z głośnikami w ręku. Dwie przebrane są za zakonnice, a na głowie mają coś w kształcie papieskiej tiary. Na jednej napis: „Papieżyca lesbijska”, a na drugiej „Świecka lesba”. Przez głośniki odczytują odezwę, z której wynika, że Watykan i papież to epicentrum homofobii. Zachęcają, by w czwartek wziąć udział we „frocessione” (zbitka dwóch słów: „processione” – procesja, „frocio” – pedał) i upomnieć się o prawa gejów.

Wśród tłumu reporterów jest jeden chłopak wyglądający na studenta. Pytam, czy gdzieś istnieje jakaś centrala antypapieskiego protestu. Wyjaśnia, że bierzemy właśnie udział w imprezie towarzyszącej, i radzi udać się na pobliski wydział fizyki. Rzeczywiście z budynku przed wejściem zwisa wielki transparent: „Wiedza nie potrzebuje księży! Nauka bez dogmatów!”, a nad drzwiami inny: „Nuntio vobis gaudium magnum, NON habemus papam!”. Są też studenci z katolickiej organizacji Comunione e liberazione.

Skandują „Hańba! Hańba!”. Zaczepiam jednego, który skarży się: „Tam w środku są hunwejbini. Powiesiliśmy nasze ulotki o tym, że na uniwersytecie powinno być miejsce dla różnych poglądów, to je zdarli, a nas przepędzili. To samo w instytucie nauk politycznych”.

Dlaczego was tak mało? „Bo kilkuset pojechało na audiencję generalną do Watykanu, żeby zamanifestować solidarność z papieżem. My zostaliśmy, żeby pokazać, iż nie wszyscy w La Sapienza zwariowali”. Tymczasem na pierwszym piętrze w sali wykładowej z pnącymi się w górę rzędami ław i pulpitów odbywa się spotkanie z przedstawicielami 67 wykładowców, którzy w piśmie do rektora protestowali przeciw papieskiej wizycie. Starszy pan w okularach coś tłumaczy na tle transparentu „Gdyby to zależało od Kościoła, Słońce nadal krążyłoby wokół Ziemi”.

Dowiaduję się, że to prof. Marcello Cini od fizyki kwantowej. Powiada, że „nasz protest należy włożyć w kontekst tego pontyfikatu. Obecny papież prowadzi politykę konfrontacji. Nie uznaje rozdziału państwa od Kościoła, Republiki Włoskiej od kleru. Sekretarz stanu kard. Bertone codziennie dzwoni do deputowanych, przekonując ich, żeby nie przyjmowali ustaw sprzecznych z nauką Kościoła”.

Tłumaczy, że inauguracja roku akademickiego w La Sapienza jest wydarzeniem publicznym, które podkreśla naturę i funkcję uniwersytetu jako instytucji zajmującej się rozwojem wiedzy i formacji kulturalnej na najwyższym poziomie w państwie świeckim, demokratycznym, nowoczesnym, opartym na ideach rewolucji francuskiej, oświecenia i nowoczesności. „Zaproszenie na tę uroczystość papieża było sprzecznością samą w sobie, bo Kościół ufundowany jest na zupełnie innych zasadach, hierarchiczno-autorytarnych. Kościół uważa, że jest w posiadaniu prawdy absolutnej wprost od Boga”. Wyjaśnia, że nie ma nic przeciw spotkaniu z papieżem na uniwersytecie przy innej okazji, choćby za dziesięć dni. Przyrzeka, że niedługo wystosują oficjalne zaproszenie.

Potem jakiś student mówi, że na uniwersytecie nie ma miejsca dla papieża, który dogmatami wiary i nauki moralnej hamuje rozwój nauki, szczególnie genetyki, jest przeciwny sztucznemu zapłodnieniu, co unieszczęśliwia tysiące włoskich rodzin, nie mówiąc już o zakazie stosowania prezerwatywy, co prowadzi do rozwoju epidemii AIDS, czy o skandalicznym stosunku do praw gejów. Wyjaśnia, że mimo wszystko on i wszyscy członkowie protestujących kolektywów studenckich są otwarci na spotkanie z papieżem, ale na innych warunkach. W ramach okrągłego stołu, czyli prawdziwej dyskusji. „Nie może być tak, że papież zakomunikuje nam swoje jak wiernym z okienka na placu św. Piotra i pójdzie do domu. To nie jest żaden dialog, a raczej to jest dialog w rozumieniu Kościoła i papieża. Dlatego planowaliśmy zagłuszyć muzyką jego wystąpienie”. Na koniec wyrokuje, że w gruncie rzeczy Benedykt XVI stchórzył. Odwołał wizytę, bo bał się konfrontacji.

Po zakończeniu spotkania prof. Ciniego oblegają dziennikarze. Ktoś pyta, dlaczego w apelu do rektora naukowcy posłużyli się kłamstwem, wkładając w usta kard. Ratzingera pochwałę procesu wytoczonego przez inkwizycję Galileuszowi, skoro cytował jedynie kogoś innego i w dodatku się z nim nie zgadzał. „Ratzinger nie zgadzał się, ale się zgadzał między wierszami. Trzeba umieć uważnie czytać i interpretować”.