Tak narodziła się trwająca osiem płodnych lat przyjaźń między władcą a wizjonerem współczesnej sztuki użytkowej. O tych „bliźniaczych duszach” opowiadała poświęcona Olbrichowi niedawno zamknięta wielka wystawa w Darmstadt – stolicy niemieckiej odmiany secesji – „Jugendstil”.
W Niemczech początku XX wieku, coraz agresywniej akcentujących prawo do „swojego miejsca pod słońcem”, Hesja i stolica jej nadreńskiej części Darmstadt była jak oaza dawnej epoki. Czasów, gdy władcy europejscy bardziej uważali się za wielką rodzinę niż za patronów nowoczesnego nacjonalizmu. W całej Europie od Londynu po Moskwę książę Ernst Ludwig mógł czuć się jak u siebie. Królowa brytyjska Wiktoria była jego babką, żona cara Mikołaja II Aleksandra Fiodorowna – jego siostrą.
Wielki książę Ernst Ludwig ucieka od polityki i szuka ukojenia w idei czystej sztuki. Młody władca z racji dynastycznych koneksji spędził w Wielkiej Brytanii młodość i nabrał nad Tamizą angielskiego umiaru i eleganckiego gustu. Jego kuzyn cesarz Wilhelm II z fascynacji brytyjskością wyprowadził jedynie prowokującą Londyn obsesję, aby zbudować większą flotę niż królewska.
Ernst Ludwig w czasie pobytu nad Tamizą między 1892 a 1897 rokiem zachwycił się środowiskiem „Guild of Handicraft” i „Arts and Craft movement”– brytyjskich projektantów, którzy stali się pionierami brytyjskiej odmiany protosecesji i modernizmu. W 1898 roku angielskim nowatorom z Arthurem Bailliem Scottem na czele heski władca zlecił zaprojektowanie swoich apartamentów w książęcym zamku w Darmstadt. Zainteresowanie nowymi nurtami w sztuce skłoniło potem księcia do wizyty w Wiedniu i zauważenia wiedeńskiej secesji. Poznaje najbardziej wyrazistą gwiazdę nowego nurtu – Josefa Marię Olbricha, który ma już wtedy na koncie projekt wiedeńskiego pawilonu secesji.
Olbrich zostaje zaproszony do Darmstadt i szybko odkrywa, jak wspaniałomyślne stworzono mu tu warunki książęcego mecenatu. Władca uwalnia go od wszelkich trosk bytowych, w zamian oczekując jedynie rozwijania talentu.
Już na paryskiej wystawie światowej w 1900 roku Olbrich prezentuje „pokój z Darmstadt” – kompletnie zaprojektowany secesyjny gabinet. W stolicy heskiego księstwa Olbrich współtworzy pismo „Inner-dekoration”, które lansuje nowoczesne wzornictwo w Niemczech.