Błazeńska inteligencja Ozzy'ego polega na tym, że robiąc w życiu wiele świństw – w tym również swoim najbliższym – nie kryje, iż jest idiotą.

W jego rodzinie nie brakowało świrów, wyznał z rozbrajającą szczerością. Zdarzył się przypadek zamknięcia w szpitalu psychiatrycznym i samobójstwa. O tym, że o biografii Osbourne'a trzeba mówić jak o śnie wariata, przekonuje bodaj najważniejsze jego wyznanie, że w ciągu ostatnich 40 lat ładował w siebie alkohol, kokainę, quaaludes, klej, syrop na kaszel, rohypnol, klonopin, vicodin i całą masę innych mocarnych substancji, których pełna lista nie zmieściłaby się w Encyklopedii Britannica. Bywały chwile, gdy brał wszystko naraz.

Faszerował się alkoholem i dragami, by zapomnieć, że świat wypadł z formy i bywa horrorem. Współtworzył go. Zaśpiewa o tym 8 sierpnia w trójmiejskiej Ergo Arenie.

Chory na AIDS

Zasłużył sobie na żółte papiery i żeby zagrać wszystkie odcienie jego szaleństwa, potrzeba aktora łączącego talenty największych gwiazd niemego kina oraz Jima Carreya i Rowana Atkinsona, bo inaczej nie uda się pokazać paradoksu człowieka, który miał więcej szczęścia niż rozumu, cudem pokonując wszystkie przeciwności losu.

Przez pierwsze 20 lat swojego życia był biedny, głodny i bezrobotny jak bohater Chaplina. Bez żenady pisze, że w jego domu sikało się do wiadra i tylko najstarsza z sześciorga rodzeństwa miała własny pokoik. Ozzy nie wiedział, co to bielizna osobista, bo była wspólna. Kiedy zgubił garść szylingów otrzymanych od mamy na urodziny, przeszukiwał wszystkie rowy i studzienki Birmingham przez pięć godzin.

Mama, która przez całe życie żyła w biedzie, nawet niedługo przed śmiercią pytała syna, czy naprawdę jest multimilionerem, bo nie mogła w to uwierzyć. Dopiero gdy potwierdził elitarny stan konta, uśmiechnęła się, zapytała rozmarzona: „A jak to jest?", i mogła spokojnie umrzeć.