Mo­że za bli­ski kon­takt uwa­żasz to, że by­łem wśród 347 two­ich zna­jo­mych, któ­rzy do­wie­dzie­li się, że wciąż mie­ścisz się w ze­szło­rocz­nej su­kien­ce? Ale w re­alu rzu­ci­łaś mi tyl­ko, że je­steś za­wa­lo­na ro­bo­tą i nie masz cza­su na te­le­fon. To nie prze­szka­dza ci go­dzi­na­mi prze­rzu­cać zdję­cia z jed­ne­go pro­fi­lu na dru­gi.

Za­rzu­cać mnie in­ter­ne­to­wy­mi kro­to­chwi­la­mi, zdję­ciem lo­dów na wa­ka­cjach w Egip­cie czy iry­tu­ją­cy­mi hi­sto­ria­mi o psich ku­pach.

Mu­sisz wie­dzieć, że to nie In­ter­net nas roz­dzie­lił. Pro­ble­mem by­ło to, co tam wy­pi­sy­wa­li­śmy. Głę­bo­ko wie­rzę, że moż­na pod­trzy­my­wać cał­kiem faj­ne re­la­cje bez cią­głe­go wy­dzwa­nia­nia do sie­bie, nie mó­wiąc o oka­zjo­nal­nej wó­decz­ce. Cza­sem wy­star­czy zwy­kły e-ma­il, ty­le że zło­żo­ny z peł­nych zdań. Wy­star­cza przy­po­mnie­nie cze­goś, co nas kie­dyś po­łą­czy­ło, za­miast in­for­ma­cji o sen­sa­cjach żo­łąd­ko­wych po wczo­raj­szym bur­ri­to.

Sło­wo pi­sa­ne po­tra­fi łą­czyć, ale sło­wo bez wy­ra­zu i ce­lu po­tra­fi dzie­lić na­wet przy­ja­ciół ta­kich jak my. Kie­dy prze­sta­je­my wy­mie­niać się my­śla­mi, a je­dy­nie prze­rzu­ca­my elek­tro­nicz­ne zbit­ki słów, kli­sze, sza­blo­ny, wte­dy ze słów wy­ra­sta­ją mu­ry. To, co przy­da­rzy­ło się nam na Fa­ce­bo­oku, to nie zwią­zek, to ka­ry­ka­tu­ra wza­jem­nych re­la­cji. Tak jak swe­go cza­su głu­pa­we te­le­wi­zyj­ne show by­ły pa­ro­dią ludz­kich emo­cji – ra­do­ści z wy­gra­nej, po­raż­ki po wy­pad­nię­ciu z do­mu wiel­kie­go bra­ta czy uda­wa­ne­go za­fra­so­wa­nia w „Mi­lio­ne­rach", tak te­raz fa­ce­bo­oko­we re­la­cje sta­ły się pa­ro­dią kon­tak­tów mię­dzy­ludz­kich. Je­ste­śmy jak sta­re mał­żeń­stwo, w któ­rym mąż i żo­na, nie mo­gąc się do­ga­dać, za­czy­na­ją mó­wić sa­mi do sie­bie. Ty­le że do­padł nas w do­dat­ku efekt ska­li. Kil­ka­dzie­siąt al­bo kil­ka­set osób na­raz mó­wi do mnie jak do żo­ny.

Nie spo­sób by­ło tak da­lej. Dla­te­go zna­la­złaś/eś się wśród dzie­sią­tek zna­jo­mych, któ­rych pro­fi­le usu­wam dziś ze swo­jej li­sty.

To mo­że żad­na dla cie­bie po­cie­cha, ale ja ze swo­jej stro­ny też obie­cu­ję się po­pra­wić. Pi­sać tyl­ko te rze­czy, któ­re chciał­bym czy­tać u in­nych. Kon­stru­ować peł­ne zda­nia i ni­gdy, ale to ni­gdy nie pu­bli­ko­wać na two­jej ta­bli­cy zdję­cia ga­la­ret­ki z nó­żek. Je­że­li każ­de z nas pój­dzie da­lej swo­ją dro­gą i nie bę­dzie po­wta­rzać błę­dów z po­przed­nie­go związ­ku, to wie­rzę, że świat por­ta­li spo­łecz­no­ścio­wych mo­że stać się na­praw­dę pięk­ny.