Wydanie Więzi składa się szczęśliwie z dwu woluminów – można je czytać także w fotelu.

Stempowski współpracował z Giedroyciem niemal od początku istnienia miesięcznika. Jego szkice ukazywały się przed „Notatnikiem" i obok niego w różnych działach pisma jako recenzje książek, komentarze polityczne, sprawozdania z międzynarodowych sympozjów. Jednak tym nagłówkiem J.S. szczególnie wyróżniał niektóre ze swoich esejów, w paru wypadkach felietonów. 13 z nich wybrał do skomponowanych przez siebie „Esejów dla Kasandry" czy „Od Berdyczowa do Rzymu". Inne znalazły się w czytelnikowskim wyborze tego samego co obecnie edytora, Jerzego Timoszewicza, sprzed 11 lat. 10 „Notatników..." ukazuje się w kraju po raz pierwszy, dobrze znosząc porównanie z tymi, do których zawsze wracamy z najwyższą przyjemnością. Dla mnie jest to „Esej berdyczowski" z roku 1964, wspomnienie podróży przez Berdyczów, Mińsk, Kowno do Rygi odbytej z ojcem; Jerzy miał wówczas lat 16. Przy ulicy Machnowieckiej, głównej arterii Berdyczowa, znajdował się sklep Szafnagla, przed którym panowie szlachta  w pudermantelach, z bliższej i dalszej okolicy, po nabyciu towarów kolonialnych, pieprzu, imbiru, wanilii przechadzając się,  prowadzili ożywione rozmowy o cenach zboża w Odessie i przygodach Szułdybułdowicza, który próbował kupić czwórkę koni na jarmarku w Jarmolińcach. Widok miejsca z długim szeregiem najrozmaitszych pojazdów i treść rozmów w niczym nie odbiegały od tego, co stulecie wcześniej opisał Michał Czajkowski. Wieczorem, przechadzając się po miasteczku, Stempowscy dostrzegli oświetlone okna, z których dobiegały głosy przypominające modlitwę. Starszy S. zastukał i zostali wpuszczeni do izby, w której wychudzeni krawcy czytali wspólnie pierwszy tom „Kapitału". „W miarę lektury Marks stawał się coraz ciemniejszy. Czytany tekst był dla nich prawdą objawioną... przyswajali sobie tekst nie przez jego zrozumienie, lecz przez jego egzaltację".