Potem były protesty katolickich środowisk, groźby ingerencji bojówkarzy i spektakl odwołano. Kilkaset osób podpisało się pod listem do prezydenta Poznania, wyrażając swoje oburzenie na krępowanie swobody artystycznej.

A ja mam taką wizję: Półmrok. Na scenie pali się szabasowy świecznik. Wielki stół otaczają  pobożni Żydzi, z tyłu sceny pojawia się Ściana Płaczu.  Modlitewny szept staje się coraz głośniejszy, a rytm modlitwy coraz bardziej dobitny. Żydzi  ulegają  transowi, a modlitewne kiwanie zamienia się  w popisy gimnastyczne. Żydzi robią gwiazdy, przewroty, aż wreszcie podbiegają do muru.  Wtedy na scenę wbiega stado wieprzy. Żydzi wyjmują spod chałatów  samurajskie miecze i dźgają nimi zwierzaki, a krew tryska na  publiczność.  Żydzi w  modlitewnym szale zdejmują chałaty i oblewając je krwią, czyszczą  mur, a potem, kamień po kamieniu, zaczynają go rozbierać.  Spomiędzy kamieni wypadają karteczki z prośbami do Boga. Żydzi podpalają je i tworzą palenisko dla pieczonych wieprzy. Na scenie wiją się chasydzkie kobiety. Jedna z nich  na oczach widzów rodzi chłopczyka. Kobieta śpiewa wysokim sopranem „Lulajże Jezuniu". Na scenę wjeżdża ogromny krzyż, a na nim gwiazda Dawida.