Joanna Szczepkowska

Co cię nie zabije, to cię wzmocni – to jest pierwsze przykazanie optymisty. Dla mnie, osoby przeciwnej tzw. dobrej zmianie, ważne jest więc szukanie zjawisk wzmacniających i chyba je znajduję.

Jak dobrze, jak spokojnie. Trochę tak, jakby lekarz zapisał nam taki rodzaj diety.

Mój ostatni tekst dotyczył celibatu księży katolickich. Nie miałam żadnych aspiracji rewolucyjnych – raczej propozycję, czy nie warto zacząć się zastanawiać nad tym głębiej i czy samotność księży nie generuje patologii, zwłaszcza w naszej cywilizacji. Nie chcę teraz drążyć tematu, jednak wydaje mi się, że dyskusja wokół tego tekstu wymaga osobnej refleksji. Myślę tutaj o komentarzach, jakie pojawiły się bezpośrednio pod nim w internecie, pisanych przez osoby zainteresowane i związane z Kościołem.

Podejmuję ten temat nie bez wahania. Jeśli bowiem iść za historią Kościoła, bardzo znaczące jest stwierdzenie Soboru Trydenckiego z 1563 roku: „Jeśli ktoś mówi, że stan małżeński powinien być traktowany wyżej nad stan dziewictwa czy celibatu i że nie jest lepsze i bardziej święte pozostać w dziewictwie czy celibacie, niż zawrzeć małżeństwo, niech będzie wyklęty ze społeczności wiernych".

I tak od 68 roku – powiedział jakiś mężczyzna, kiedy skończyła się kolejna demonstracja pod Sejmem. Szliśmy przypadkowo obok siebie, a on te słowa kierował do mnie, choć tak naprawdę raczej do swoich myśli.