Wydawało się, ale niczym w fascynujących opowieściach z drugim dnem okazało się to nieprawdziwe. Niemieccy politycy przywitali nową premier Ewę Kopacz i nowego szefa dyplomacji Grzegorza Schetynę z wielką radością. Można powiedzieć, że to normalne w polityce, trudno przecież rozpocząć współpracę od stwierdzenia: poprzednikom nie dorównacie. Steinmeier stwierdził, że ma nadzieję, iż stosunki z Polską będą jeszcze lepsze niż w czasach Sikorskiego. Ale Merkel już mniej dyplomatycznie wspominała o konieczności „zbliżenia stanowisk". Pojawiły się też zapowiedzi nowego otwarcia czy, jak napisała „Gazeta Wyborcza", cytując dyplomatów – ich przewietrzenia.

Jeżeli trzeba zbliżać stanowiska i otwierać na nowo, to znaczy, że Tusk i Sikorski nie byli jednak wystarczająco proniemieccy. Już z nieoficjalnych niemieckich wypowiedzi wynika, że były już szef polskiej dyplomacji okazał się nagle wręcz antyniemiecki, bo krytykował politykę Berlina wobec rosyjskiej agresji na Ukrainę. Nie godził się na to, żeby wymuszać na Ukraińcach zawarcie porozumienia z separatystami i pogodzenie się z zamrożeniem konfliktu w Donbasie.

Morału nie będzie. Jest tylko przestroga. Polska i Niemcy mają odmienne interesy nie tylko w sprawie Rosji i Ukrainy, ale także w sprawie polityki klimatycznej. Polskę zaczyna też od Niemiec różnić podejście do walki z kryzysem ekonomiczno-społecznym w Unii Europejskiej. Staje się coraz bardziej południowa, bliższa Francji czy Włochom, nie chce już stać wraz z Niemcami na straży polityki oszczędzania. Odchodzi od tez z przemówienia Sikorskiego wygłoszonego w Berlinie trzy lata temu. Z przewietrzaniem stosunków na modłę niemiecką trzeba uważać, bo za jakiś czas się okaże, że Kopacz i Schetyna, nawet jeżeli zapomną o tych różnicach, podzielą los zapatrzonych niegdyś w Berlin Tuska i Sikorskiego.

Proniemieckości Niemcom nigdy dosyć.