Stolica na kartach tego opracowania – używając sformułowania z sienkiewiczowskiego „Quo vadis" – „niedostatecznie płonie", a niewtajemniczony czytelnik po lekturze tej książki nie zdoła uchwycić, na czym dokładnie polegał niepowtarzalny urok dawnej Warszawy. Do zapewnienia takich czytelniczych wrażeń potrzebny byłby zapewne rozmach najwybitniejszych bohaterów książki Łopuszańskiego.

Stanowi ona bowiem nie tyle epos o dawnym mieście, ile historię warszawskich literatów. Praca ta jest próbą chronologicznego opisania kolejnych literackich zjawisk na tle najważniejszych wydarzeń politycznych.

Łopuszański nie przedstawia całościowych biografii, ale wybrane fragmenty z życia poszczególnych pisarzy. Po zakończeniu fragmentarycznego wątku dotyczącego jednego literata przechodzi do kolejnego, i jeszcze kolejnego, by po kilkunastu, kilkudziesięciu stronach kontynuować przerwane wątki. Książka ta nie tyle więc może służyć za pierwszy przewodnik po literackim świecie dwudziestolecia, ile za materiał rozwijający już nabytą uprzednio wiedzę.

I właśnie w tym kontekście „Warszawa literacka w okresie międzywojennym" jest najbardziej interesująca Można w niej bowiem znaleźć sporo ciekawostek: opis zachowania Juliana Tuwima w trakcie mordu na Narutowiczu, kulisy funkcjonowania „Wiadomości Literackich" czy charakterystykę zapomnianej dziś Bronisławy Ostrowskiej. Z niektórymi osądami autora można dyskutować, ale nie zmienia to faktu, że jego książkę można śmiało polecić miłośnikom zarówno literatury, jak i Warszawy.

Piotr Łopuszański, „Warszawa literacka w okresie międzywojennym", Prószyński i S-ka